Een poppenverhaaltje Columns by Trenke Riksten - ‘Blijf je meteen logeren?’ grapte ik tegen Maries klasgenootje, dat bij Marie kwam spelen. Ze stond voor de deur, met haar moeder, én een gigantische tas. ‘Daar zit haar pop in,’ verklaarde haar moeder. Ze vertelde dat de pop van alles kon en dat hij speciaal aan de lader moest, voordat het meisje naar Marie toeging. ‘Leuk hè?’ eindigde ze. Ik glimlachte maar wat. Als kind vond ik het nooit leuk om met poppen te spelen en bij mijn weten hield Marie daar ook niet van. De hele middag speelden de meiden op Maries kamer. Het leek wel goed te gaan. Toen het meisje weg was, antwoordde Marie dan ook bevestigend op de vraag of het leuk was geweest. Op de vraag of ze met de pop hadden gespeeld, antwoordde ze ontkennend. Het meisje is nooit weer komen spelen. Sommige vriendschappen zijn nou eenmaal niet voorbestemd. Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Hahahah. Je kleine meid is geen “typische” poppenmoedertje. Goed van haar dat ze toch gewoon met vriendinnetje ermee gespeeld heeft. En vervolgens nooit meer hahahahaah
Dank je voor je reactie, Nicky. Marie is inderdaad geen poppenmoedertje; ze is wel lief en (b)emoederlijk naar haar broertjes. Maar ze had met dat meisje niet met de pop gespeeld, hoor. 🙂
Agussie… tja, zo gaat dat soms! Hoewel de dochter van mijn vriendin en mijn dochter zeiden, toen ze 3 waren: “wij zijn géén vriendinnen”, nu de dikste vriendinnen zijn geworden! Er is altijd hoop…
Dan kan heel goed, Monique. Mijn allerbeste vriendin speelde als kind ook altijd met poppen en ik nooit., Gelukkig ontmoetten we elkaar “pas” toen we dertien waren. 🙂 En ik trouwde onlangs een man wiens ene getuige hij in eerste instantie absoluut niet mocht, maar die hij later als soulmate beschouwde. 🙂
