Dit keer geen column over mijn dochter maar over een heel speciaal jongetje..

Er was eens een jongetje, een jongetje van twee jaar oud. Dat jongetje was altijd vrolijk en vooral ontzettend lief. Hij speelde graag met zijn playmobil en wou de hele dag Bassie & Adriaan kijken, daar was hij helemaal gek op.
Op een dag werd het jongetje ziek. Ze dachten dat het de griep was, dus het jongetje moest lekker op bed met een paracetamolletje uitzieken. Maar het jongetje werd maar niet beter, het jongetje werd alleen maar zieker…
Het jongetje viel heel erg af en zag lijkbleek. Na veel gezeur met de dokters wilden ze hem dan eindelijk onderzoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Diezelfde dag nog werd het jongetje met spoed per ambulance naar het AMC ziekenhuis in Amsterdam gebracht. Het jongetje had acute lymfatische leukemie, oftewel bloedkanker.

Het jongetje moest vechten voor zijn leven, ze waren er nog nét op tijd bij. Het jongetje kreeg meteen chemokuren.
Van de dexamethason (of iets wat op die naam lijkt) kreeg het jongetje enorme vreetbuien en woedeuitbarstingen.
Uit het niks kon hij je zomaar ineens heel hard krabben, bijten of knijpen. Hij wilde de hele dag alleen maar eten, hij had áltijd honger en kon eten als 10 volwassen mannen. Hij was gek op de Chinese tomaten-cup a soep en macaroni en Bifi worstjes vond hij ook heerlijk. Hij was nog het èèn aan het eten en vroeg al om het andere. Daardoor werd het jongetje ook heel erg dik. Zo dik dat hij op een gegeven moment helemaal niet meer kon lopen.

Twee jaar lang heeft het jongetje intense chemokuren moeten doorstaan en vele malen in het ziekenhuis gelegen.
Na twee jaar chemo’s, volgt er nog vijf jaar nacontrole en afwachting. Afwachting omdat de kans dat het terug komt in die 5 jaar het grootst is…
Het was een hele moeilijke tijd maar inmiddels is het jongetje negen jaar en kerngezond.
Hij is de hele dag buiten aan het voetballen met zijn vriendjes en is een grote fan van de voetbalclub F.C Twente.
Hij doet alles wat een negenjarig jongetje hoort te doen, hij is niet meer ziek.Het enige wat hem nog aan de nare tijd herinnert zijn de foto’s en een klein litteken op zijn borst van de portokath.

Dit jongetje is Brian. Brian is mijn neefje, het zoontje van mijn zus en zwager.
De reden dat ik deze column schrijf is omdat hij inmiddels vijf jaar leukemievrij is.
Hij moet nog wel één keer naar het AMC voor een laatste controle en dan is hij officieel genezen verklaard.

Lieve lieve Brian, ik hou ontzettend veel van jou en ben supersuper trots op je!