Waarom zijn heel veel mensen, nee ik zeg niet alle, vaak zo ontzettend niet eerlijk. Niet oneerlijk maar gewoon niet eerlijk.

Wij verwachten van onze kinderen, klein- en achterkleinkinderen dat ze altijd even eerlijk zijn. Wanneer ik thuis kom en er ligt een vaas in duizend stukken in de afvalemmer, als ik geluk heb, hebben ze namelijk de zooi opgeruimd en in de afvalemmer gedumpt, wanneer ik wat minder geluk heb, liggen de scherven gewoon nog door de gehele kamer verspreid, zal er nooit een van de bank springen en zeggen. ‘Dat heb ik gedaan’.

Welnee, ze kijken nauwelijks op. Gaan door met waar ze op dat moment mee bezig zijn, meestal niets doen, brommen wat, als ik geluk heb tenminste. Kijken hoogstens wat verveeld wanneer ik vraag wie of wat de oorzaak van de enorme klerebende in mijn huiskamer is.

Dat zij het niet zijn, vinden zij vrij evident. Ik niet.

Het heeft geen zin hier strijd over aan te binden. Het is mijn ja tegen hun nee en op een of andere onverklaarbare wijze lijken zij deze strijd veelal te winnen. Ondanks dat de bewijsstukken tussen hun voeten liggen. Vreemd maar waar.

Hetzelfde gebeurt op het schoolplein wanneer er een moeder in een of andere afgrijselijk outfit verschijnt. Niemand maar dan ook niemand heeft de gore moed om tegen haar te zeggen. Tjesus is je spiegel stuk. Wat jij vanmorgen aan hebt getrokken heb je uit de verkeerde zak getrokken. Uit de zak van Max. Je had de zak er naast moeten hebben. Die met schone, doorgaans enorm gekreukelde schone was. Maar toch, beter gekreukeld dan wat je nu aan hebt.

Kleine kinderen zijn wat dat betreft toch anders. Die kramen er op de meest onverwachte momenten de meest vreselijke dingen uit.

Zoals mijn jongste laatst. Wegens de begrafenis van mijn schoonmoeder had ik besloten een paar hoge hakken aan te schaffen. Op zich al een gedurfde stap. Na veel passen en heen en weer kuieren door de hogehakkenschoenenwinkel, zei hij tegen me, op het moment dat ik heen en weer paradeerde tussen de rekken en de spiegels. Doe maar niet, je bent net een pinguïn.

Gisteren op het schoolplein was het weer raak. De kinderen van groep zeven hadden de uitslag van de Cito-toets in een gesloten enveloppe meegekregen. Thuis openmaken had de juf nog zo gezegd. Ja mijn neus, kinderen die luisteren is hetzelfde als grote mensen die eerlijk zijn, die bestaan niet. Gevolg, jank partijen en triomftochten naast elkaar.

Op die momenten denk ik wel. Stuur die dingen op. Wat kan het kosten een postzegel. Maar laat in dit geval de keuze van het eerlijk zijn bij de betrokkenen zelf.

Uiteindelijk komt het resultaat toch wel boven water en wat maakt het allemaal uit. Gelukkig hebben we nog steeds even hard metselaars, verpleegsters en loodgieters nodig als dokters en advocaten. Eerlijk is eerlijk.