Vorig jaar rond deze tijd nam ik deel aan de cursus ‘Eerste Hulp aan Kinderen‘. Een cursus waar ik enthousiast over was en enorm van geleerd heb. Mijn inzet, energie en tijd werd met een certificaat beloond. Een bewijs van deelname in de vorm van een certificaat is leuk, maar nog leuker, of beter gezegd: belangrijker, is vanzelfsprekend mijn opgedane kennis. Het vertrouwen en het geloof dat ik in geval van nood wel weet te handelen. Helemaal gezien het feit dat ik met kleine kinderen werk.

Dat de tijd snel gaat hoef ik niemand nog te vertellen. Het jaar is werkelijk voorbij gevlogen. En wat betreft het afgelopen jaar kan ik gelukkig melden dat ik, naast de ‘gebruikelijke ongelukjes’, mijn kennis niet hoefde in te zetten. Met ‘gebruikelijke ongelukjes’ bedoel ik vallen en stoten. Ja, kinderen vallen en stoten zich vaker dan je zou denken. Het aantal keren dat ik een lichaamsdeel (met name het hoofd) heb moeten koelen als gevolg van een valpartij is niet meer bij te houden. Ik ben dankbaar dat er geen sprake was van ‘ernstige situaties’. Geen gebroken lichaamsdelen, geen snijwonden en vooral geen situaties waarbij gereanimeerd moest worden. Daar ben ik enorm dankbaar voor.

Het jaar is dus voorbij gevlogen en afgelopen week was het tijd om opnieuw de cursus ‘Eerste Hulp aan Kinderen’ te volgen. Net zoals vorig jaar bestaat de cursus uit twee delen: een online theoriegedeelte en een praktijkgedeelte. Dit jaar bevat het online theoriegedeelte, naast de lesstof en (proef) examen ook een entreetoets. Door met de entreetoets te beginnen kun je testen in hoeverre je de eerder opgedane kennis nog beheerst. Dat heb ik dus gedaan en tot mijn verbazing heb ik deze succesvol afgerond. Ik moet eerlijk toegeven dat ik positief verrast was. Ik was namelijk in de veronderstelling dat minder kennis is blijven hangen. Maar dat viel allemaal wel mee. Vorig jaar was de score van mijn proefexamen 24 van de 30 punten. En nu had ik voor mijn entreetoets een score van 22 van de 30. Helemaal goed dus.

Na het online theoriegedeelte was het tijd voor het praktijkgedeelte. Dat is natuurlijk veel leuker dan achter het scherm vragen beantwoorden. Met het hele team gingen wij op zaterdagochtend aan de slag. Voor velen van ons is het een herhalingscursus en voor een aantal de eerste keer. Ondanks dat het merendeel van ons deze cursus al eens eerder gehad heeft vonden wij het spannend. Want wat weet je nog van de vorige cursus? Hoe zit het ook alweer met het toepassen van een AED? Je wordt weer eens op de proef gesteld en gedwongen om over alle handelingen na te denken.

De cursus begon met het uitvoeren van opdrachten. Aan de hand van kaartjes met opdrachten moesten we handelingen bij elkaar of bij de oefenpoppen uitvoeren. Opdrachten zoals: wat te doen bij een bloedneus, diverse soorten verbanden leggen, bewusteloos persoon verplaatsen, verstikking etc. Met oefenbabypoppen hebben we stap voor stap de handelingen herhaald voor wat te doen wanneer een baby niet meer reageert/ademt. Hierbij hebben we moeten reanimeren (borstcompressies en beademing). Maar ook met de AED (Automatische Externe Defibrillator) hebben we wederom geoefend. Ook kind- en volwassen poppen hebben wij moeten reanimeren en de AED toegepast.

Het was wederom een zeer leerzame cursus. En ik moet zeggen dat ik zo’n opfriscursus wel fijn vind. En ja, ook dit keer heb ik de cursus goed afgerond. Maar nog steeds hoop ik nooit in de situatie te zullen belanden waar ik zou moeten reanimeren.

Liefs,
Nicky

Volg jij mij al op Instagram?