Ik had al twee weken extreme pijnen in mijn spieren door mijn spierreuma. Ik heb er elke dag last van, maar dan kan ik nog wel wat doen, toen echter, lag ik als een zielig hoopje in bed, waarbij ik alleen mijn hoofd zachtjes kon bewegen. Als alleenstaande moeder niet echt handig, maar gelukkig is mijn dochter dertien en geen vier jaar om maar eens wat te noemen. Dus de zelfredzaamheid zit er ondertussen wel in. Ik zou me geen raad hebben geweten als ik bijvoorbeeld luiers had moeten verschonen. Dan had er iemand in huis moeten komen. Daarbij heb ik natuurlijk drie honden, en die moeten naar buiten. Ook in dit geval bood mijn dochter uitkomst op de laatste ronde na, waarbij ik licht gebukt van de pijn over straat liep.

Tot op een paar dagen geleden ik me ineens bedacht dat ik nog een massagestoel heb. Nou ja, stoel is een groot woord, je legt het op een stoel en de keiharde plasticrollers doen vanzelf hun werk. Alleen is er geen variatie, de ballen draaien steeds hetzelfde rondje. Toen ik eenmaal zat en mijn rug tegen de leuning aandrukte, ging ik bijna door de grond van de pijn. Bij mij is het schijnbaar normaal dat ik wel eens zestien of meer knopen in mijn rug heb, dus het was even op mijn tanden bijten. Of de pijn wende, of het ging gelijk al beter dat weet ik niet, maar de pijn werd na een uur wat minder (stond er niet op de gebruiksaanwijzing dat je het tien minuten per keer mocht gebruiken..?) Ja, dat stond er, maar 10 minuten voor 16 knopen leek me erg weinig. Ach, iets meer dan tien minuten per knoop is een mooie rekensom. Nadat ik vond dat het klaar was stond ik op en merkte ik dat de ergste pijn was verdwenen. Ik nam me voor om de volgende dag dit ritueel te herhalen, en kon eindelijk wat aan ons huis doen. Niet volop maar toch weer wat en ik werd spontaan blij dat de pijn niet meer ernstig de overhand nam.

De volgende dag had ik al weer zin om op mijn stoel te gaan, ik pakte de stekker en stak die in het stopcontact. BOEM. Een knal en een steekvlam van dertig centimeter vanaf de muur naar mij toe. Instinctief had ik mijn hand al voor mijn gezicht, die daarna roetzwart was! Wat een toestand als je geen vlotte reactie hebt. Mijn dochter begon te gillen. ‘Mammaa! Heb je wat?’ Ik zei haar dat het wel redelijk met me ging. Ik zat doodstil, mijn hart had net een roffeltje gemaakt en mijn hand voelde raar; daar zat nog een restje elektriciteit in. Toen zag ik wat er was, buiten het feit dat we kortsluiting hadden. Onze kleinste hond, de chihuahua Chanty, had het snoer bijna door gebeten. Gelukkig niet onder stroom, maar omdat ik daar niet op had gelet, (het is namelijk geen hobby van haar) had ik spontaan de stekker in het stopcontact gedaan, met hoop op verlichting van mijn pijn. De stekker zat nu zielig en alleen in het stopcontact, en onder het gillen van mijn dochter trok ik hem eruit. Ik heb nu wel een nieuwe naam voor mijn nu kapotte massage stoel. Die naam spreekt hier boekdelen en gaat me letterlijk aan het hart: “De elektrische stoel”