Ik weet nog heel goed dat ik op dinsdag 27-07-2009 bij mijn vriendin in haar lunchroom aan de koffie zat. Ik had al weken last van vermoeidheid en zat niet echt lekker in mijn vel.
Ik kon niet goed plaatsten wat het was, maar mijn vriendin zei: ‘Misschien ben je wel zwanger!’ Ik schrok er een beetje van, dat kon toch niet waar zijn? Ik was aan de pil, was nog bezig met examens voor school en woonde nog niet eens samen!
Ergens begon er iets te knagen en ben toen toch een test gaan halen.

Thuisgekomen was er niemand. Mijn ouders waren op vakantie en kwamen pas eind van de week terug.
Mijn zusje was aan het shoppen met haar vriend. Nou da’s fijn, dacht ik.
Toen heb ik direct een test gedaan. Deze was positief! Help! Meteen belde ik mijn vriend, met wie ik toen twee en een half jaar samen was. Bijna durfde ik het niet te zeggen. Ik vertelde dat ik twijfelde na wat mijn vriendin had gezegd en dat ik inderdaad zwanger was. Het was voor hem even schrikken maar hij vond het meteen geweldig. ‘Het komt allemaal wel goed, je komt gewoon lekker bij mij wonen,’ zei hij. ‘En dan kunnen we samen genieten van alles wat er op ons af komt!’

Dat vond ik een geweldig idee. Daarna zijn we naar de dokter gegaan, om te vragen hoe het nu verder moest gaan en om meer informatie over de zwangerschap te krijgen. Eenmaal bij mijn ouders thuis zaten we lekker in de tuin om bij te komen van alle informatie, waarna mijn ouders thuiskwamen. We hadden eerst gezellig gekletst over de vakantie, gevraagd hoe hun nieuwe voortent beviel, en ik weet nog heel goed dat ik dacht: het maakt me niet uit hoe die voortent bevalt, ik moet over acht maanden bevallen! Dus vertelde ik dat ze opa en oma zouden worden. Helemaal trots en blij waren ze, pfff, wat een opluchting! Mijn zussen vonden het eveneens erg leuk!

In eerste instantie was ik in april uitgerekend, tot ons eerste gesprek bij de verloskundige. We kregen onze eerste echo; wat was dat bijzonder! De eerste echte blik op een minimensje in je buik. Niet te bevatten!
We kregen een nieuwe datum door: 08-03-2010. Van alles ging er door me heen toen ik naar het scherm keek en ons kindje zag liggen en zijn hartje zag kloppen.
Bij de twintig-weken-echo kregen we te horen dat hij veel te klein was. Dat was op zich niet zo heel vreemd, want ik ben maar 1.53 meter lang en mijn man is ook niet erg groot.
We kregen om de twee weken een groeiecho en een ctg-scan, dat ging goed, tot ik ongeveer 32 weken zwanger was, toen moesten we iedere week twee keer langskomen.

Op 19-02-2010 zijn we weer geweest en zaten we te wachten op een gesprek met de verloskundige.
De band om mijn buik van de ctg zat soms heel erg strak en ik vroeg me af wat het was. Het bleken al weeën te zijn, maar ik voelde ze zonder die band niet.
Het duurde langer dan normaal voor we aan de beurt waren en maakten ons al zorgen: als er maar niets mis is?
Tijdens het gesprek werd duidelijk dat ik de volgende dag om 8.00 uur moest komen en dan zouden ze me inleiden, de bevalling zou dan beginnen!
Zó spannend! De bevalling ging goed, op een weeënstorm na. Op het laatst was het niet meer te houden en heb ik voor een ruggenprik gekozen.
Ik dacht altijd dat een ruggenprik erg pijnlijk zou zijn, maar de weeën waren wel dertig keer erger! En dan, na elf en een half uur, om één minuut voor half acht, is onze prachtige zoon Jullian geboren!
Het gevoel dat het kleine manneke eindelijk óp mijn buik lag in plaats van ín mijn buik, was niet te beschrijven! Hij was en is het mooiste kindje dat ik ooit gezien had!
En het mooiste was: hij is van ons! Hij heeft nog dertien dagen in het ziekenhuis gelegen omdat hij maar 45 centimeter was en slechts 2045 gram woog. Maar dat mocht de pret niet drukken.
Hij was een sterk mannetje dat ons even liet zien dat je klein maar dapper kunt zijn.

Na zijn thuiskomst, ging ik na twee weken weer naar school (ik volgde een opleiding voor één dag in de week) en ben ik gelukkig met mooie cijfers geslaagd!
Ik ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die, ondanks dat ze vaak naar het ziekenhuis moesten, toch een heel fijne zwangerschap hebben gehad.
De mijne was gelukkig geweldig en bijzonder te noemen!

Geschreven door: Inge ter Keurs Winkel