Ik woon met 3 mannen in huis. En af en toe zou ik willen dat er op zijn minst nog 1 iemand van het vrouwelijk geslacht in dit huis zou wonen om mij te steunen. Buiten het feit dat ik nu zeker weet dat het genetisch bepaald is dat mannen niks opruimen, ben ik de enige met geen pielie. En dat wekt vragen op. Het schept op zijn zachts gezegd verwarring. Mijn man vindt het allemaal erg komisch en besluit er zo nu en dan een schepje bovenop te gooien.

Toen Dean een jaar of 3 oud was begon bij hem de fascinatie. “Mama?! Waar is jouw pielie eigenlijk? Ik zie er geen bij jou.” Meteen begon mijn bovenkamer op volle toeren te draaien. Hoe geef ik een zo goed mogelijk antwoord? “Eh… ik heb wél een pielie hoor, alleen is die anders als die van jou en papa. Dat komt omdat ik een meisje ben. Meisjes hebben andere pielies.” “Nou volgens mij is dat niet zo hoor want ik zie er echt geen bij jou. Waar is hij dan?” Mijn man ziet mij worstelen en besluit met leedvermaak de verwarring voor mijn zoon én mijn zweetdruppels nog wat groter te maken en roept met een vleugje triomf: “de pielie van mama is kapot!” Ik zie de ogen van mijn zoon groter worden en hij kijkt me vragend aan. “Nee hoor mijn pielie is niet kapot maar hij is gewoon anders. Jongens hebben andere pielies als meisjes.”

En sinds kort begint bij Jake de fascinatie. “Mama waarom heb jij geen pielie?” “Omdat ik een meisje ben. Meisjes hebben een andere pielie als jongens.” “Maar waarom wordt je dan geen jongen?” “Omdat dat niet kan. Als je een meisje bent kun je geen jongen meer worden.” “Aaah dat vind ik zielig voor jou!” “Nee hoor dat is niet zielig. Ik vind het fijn om een meisje te zijn.” “Maar meisjes hebben toch geen pielie? Papa heeft een pielie, Dean heeft een pielie, en ik ook. Jíj niet en dat vind ik echt zielig.” “Ik heb wel een pielie maar die is gewoon anders. Helemaal niet erg hoor.” Ik zie hem denken en wacht af wat er komen gaat. En dan komt hij met een toch wel briljante oplossing voor een kind van 3 jaar. “Anders vraag je of papa een pielie voor jou wil maken op de computer. Dan heb jij er ook eentje!”

Sandy J(1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 2006 en Jake van 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg. Sinds juni 2014 is het eerste boek van Sandy ‘En ineens weet je het…je bent moeder’ verkrijgbaar.