Ook ik heb net als de rest van Nederland en een groot gedeelte van de wereld vol afschuw gekeken naar de beelden van de ramp met de MH17.Inderdaad met afschuw. Ik vind het een grof schandaal. Ik ga het hier nu niet hebben over wie de raket heeft afgevuurd en wie er schuld heeft, en dat de oorlog daar maar gewoon moet stoppen omdat het zoals elke oorlog eigenlijk nergens over gaat. Wie er een grotere boef is, meneer Poetin of zijn Oekraïense collega. Of we wel of geen militairen of politiemacht moeten sturen. Wat meneer Obama zijn mening is. Dat ga ik niet doen. Daar gaat het hier nu even niet over. Waar ik het over wil hebben is het respectloze, walgelijke gedrag van de mensen op de rampplek. Want zoals minister Timmermans al zo mooi verwoorde: het verdriet sloeg om naar woede toen we allemaal konden zien hoe respectloos er werd omgegaan met de slachtoffers en hun bezittingen. Paspoorten werden voor de camera gezwaaid, trouwringen afgedaan en met speelgoed en koffers gesleept. Ik las een verhaal van een nabestaande die nog één keer het telefoonnummer belde van een van de slachtoffers, misschien in de hoop om via de voicemail zijn of haar stem nog één keer te horen, en toen een vreemde meneer aan de lijn kreeg. Ik was verbaasd over het lef dat zo iemand dan heeft om ook nog de telefoon op te nemen, en tegelijkertijd realiseerde ik me toen ook met welk soort mensen we hier te maken hebben. Deze mensen kennen duidelijk geen schaamte, kunnen zich niet in anderen verplaatsen en respect komt ook niet in hun woordenboek voor.En nu heb ik net gekeken naar de thuiskomst van de eerste lichamen, en heb bewondering voor de respectvolle, indrukwekkende en vooral waardige manier waarop dit is gebeurd. Waardigheid die zij verdienden en eindelijk kregen.

En ik vraag me af of ze daar in de Oekraïne en Rusland ook die beelden voorbij zien komen. De beelden van de toespraak van minister Timmermans. De beelden van de thuiskomst van de slachtoffers. De beelden van hun eigen walgelijke gedrag op de rampplek. Ik hoop het wel. Ik hoop dat ook zij deze beelden kunnen aanschouwen, waarna hopelijk realisatie ten tonele verschijnt, en ze zich ergens in een hoekje hun ogen uit hun kop gaan schamen.

Shame on you!

Sandy J (1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 2006 en Jake van 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg.