Zwanger worden en een baby krijgen – het is voor sommigen een roze wolk. Maar voor mij betekende de geboorte van mijn zoon Tiaro ook de geboorte van mijn ultieme droom: jeugdboekenschrijfster worden. Doordat ik na de bevalling tijd genoeg had –mijn toenmalige werkgever was minder gecharmeerd van mijn zwangerschap dan ik, dus werd mijn contract niet verlengd- kon ik helemaal toegeven aan de inspiratieontploffing in mijn hoofd. Eenmaal met mijn vingers op het toetsenbord tijdens de slaapjes van Tiaro, ontspon er zich een vierdelige serie. De woorden vlogen uit mijn vingers en binnen een jaar had ik deel één af. In de ruwe versie dan wel, maar toch.

Vervolgens sloeg mijn verlegenheid en onzekerheid toe en durfde ik niets meer met het manuscript te doen. Uiteindelijk wist een goede vriend –en mijn getuige bij mijn huwelijk- mij te overtuigen het script aan hem te laten lezen zodat hij het als collega-journalist kon redigeren. Daar ging wat tijd overheen en ik begon aan deel twee.

De serie verhaalt over vier goede vrienden op de middelbare school die door hun klasgenoten de Vier Musketiers worden genoemd. En zoals het stoere jongens betaamd worden zij door meisjes wel gewaardeerd, maar hebben zijzelf juist helemaal geen oog voor die meisjes. Verliefd worden- dáár hebben ze helemaal geen zin in. Rasechte pubers dus. Maarja, romantiek laat zich nou eenmaal niet bedwingen, dus één voor één vallen de musktiers uiteindelijk toch voor de liefde. Maar zoals het pubers betaamd gaat dit natuurlijk niet zonder meer over rozen.

Alle onzekerheden, emoties en bijkomende zaken probeer ik op een herkenbare en aantrekkelijke manier te beschrijven. Het leuke voor mij is dat ik de vier jongens over wie ik schrijf: Tiaro, Gerben, Jesse en Michael ook daadwerkelijk bestaande jongns zijn. Tiaro is uiteraard mijn eigen zoon. En eenmaal in mijn armen als baby kon ik gewoon niet anders dan fantaseren over hoe hij zou zijn als puber en voor het eerst echt verliefd zou worden. Mijn vriendinnen vonden dit een geweldig gegeven. En toen kwam ik op het idee om hún zoontjes als personage te nemen. Dus bedachten mijn vriendinnen voor mij de naam van de tegenspeelster en nog wat kleine dingen die ik in het boek kon verwerken. Als een soort verlaat kraamcadeau, maar wel een erg origineel cadeau. Heerlijk om te schrijven!

Het afgelopen jaar was een woelig jaar voor me. Hierdoor besefde ik dat ik soms achter mijn dromen moet aanjagen. Dus ik heb de stoute schoenen aangetrokken en stuurde ik mijn manuscript naar vier uitgeverijen. De vierde was meteen enthousiast en als eindresultaat is deel één: Tiaro – de vier musketiers sinds eind juli verkrijgbaar via de webshop van Boekscout.nl en via boekhandels te bestellen. Ik heb gemerkt dat jong en oud het boek lezen en dat vrijwel iedereen razend enthousiast is. Het boek wordt zelfs in de klas van Jesse op school voorgelezen (Jesse zit in groep acht van de basisschool) dus een groter compliment kun je niet krijgen. van ouders die het boek ook lezen krijg ik te horen dat ze zich weer helemaal jong voelen en dat ze alles zo herkenbaar vinden. Van jongens krijg ik te horen dat het zo leuk is omdat het vanuit het jongensoogpunt is geschreven in plaats van altijd vanuit verliefde meisjesogen…en meisjes verslinden het boek omdat ze genieten van de herkenbare romantiek. Met enige regelmaat krijg ik te horen dat als je er eenmaal aan begint, je het boek bijna niet meer kunt wegleggen omdat het zo lekker leest.

Niet dat het alléén maar een feel good-story is. Ik probeer juist in de herkenbaarheid en de onzekerheden van de hoofdpersonages ook wat mee te geven aan de lezers. En blijkbaar lukt dat aardig. Dat Tiaro werd geboren was al overweldigend, maar dat hij me de inspiratie gaf om mijn droom te kunnen vervullen, dat is echt geweldig.

Kitty de Hesse (1974) is de trotse moeder van 2 kinderen, Tiaro en Amber, en gelukkig getrouwd. Volgens haar echtgenoot, met wie ze alweer vijftien jaar samenwoont, is Kitty alleen maar stil als ze een boek leest, want ze houd bij tijd en wijle zelfs tijdens haar slaap hele gesprekken. Al die woorden en gedachten die zich continu in haar hoofd vormen zet ze graag op papier.