‘Niemand vind mijn broek mooi,’ is het eerste dat mijn zoon van elf zegt wanneer hij tussen de middag thuis komt uit school. Woest gooit hij zijn tas in de gang.
‘Waarom niet?’
‘Gewoon niet.’
‘Wat vonden ze er niet mooi aan dan?’
‘Alles.’
De zoveelste broek die op een afkeurend gezicht kan rekenen.
‘En ik wil ook geen schoenen meer met klittenband. Die zijn kinderachtig.’
Vorig jaar wilde hij juist schoenen met klittenband. ‘Dat komt goed uit. Ik heb vanmorgen van die Converse schoenen voor je gekocht.’
Zijn gezicht klaart op en ik zit weer met het lieve jongetje dat ik zo goed ken aan tafel. Als een wolf valt hij aan op de tosti’s, voor deze ene keer met ketchup erbij.

‘Mam… deze schoenen zijn niet goed hoor. Ik wilde blauwe. Emiel heeft ook blauwe.’
‘Ze hadden geen blauwe Angelo, dus nu heb je witte.’
‘Anders moet je Emiels moeder bellen, die weet waar je ze kan kopen.’
‘Ik heb nu deze al, dus je doet het er maar mee.’
Hij zucht diep. ‘En ze zijn nog te klein ook.’
Eenentwintig, tweeëntwintig…
Na een snelle check blijkt dat hij anderhalve centimeter ruimte heeft. Niks te klein.
‘Of je trekt deze aan, of je oude klittenband schoenen. Jij mag kiezen.’
Woest fietst hij de straat uit.
Ik pak mijn dagelijkse werkzaamheden op. Lunchboel opruimen, vaatwasser aanzetten, stofzuigen (ik heb vier katten en ik ben allergisch), strijken, column schrijven, studeren (’s avonds heb ik tentamen).

Als ik rond half één, na een behaald tentamen, mijn bed in stap en tegen mijn man aankruip, draait hij zich met een zeer luidruchtig gekreun om. ‘Ik ben kapot.’
‘Het is nu weekend. Morgen kan je lekker uitslapen.’
‘Morgen wil ik de stad in.’
‘Alweer?’
‘Ik heb nieuwe schoenen nodig. Die vakantiekracht heeft mooie half hoge laarzen van Timberland, daar wil ik voor kijken.’
‘Die had ik toch laatst voor je meegenomen, toen vond je ze niet mooi.’
‘Die waren zwart, ik wil cognac.’
Eenentwintig, tweeëntwintig…
‘En die waren ook wat te krap, ik heb een maat groter nodig.’

Geschreven door: Dr. Summertime