Ok, toegegeven, sinds de zwangerschap en zo net na de bevalling sta ik strak van de hormonen. Maar ik dacht lieflijk dat het best meeviel met mijn huilbuien en gesnauw. Tot ik laatst in de supermarkt liep. Ik was met manlief boodschappen aan het doen en irriteerde me enorm aan het feit dat hij steeds wegwandelde met de winkelwagen en ik dus steeds met de verworven boodschappen moest zeulen. Na een paar keer leuk vragen ontplofte ik een beetje. Komt een vrouw met kind naar me toe en zegt bloedserieus “Tsja, ik begin er niet meer aan hoor, als ik jou zo zie, je hormonen moeten nog helemaal op zijn plek komen, ik heb er drie maar doe het nooit meer!”DUS!  Dan sta je best een beetje stom te kijken hoor….

Die verrekte hormonen,  toen ik net zwanger was begon de ellende al, snel moe, geïrriteerd en of heel blij of heel verdrietig. Na de zwangerschap kwamen de tranen, omdat ik een pracht van een dochter had gekregen, maar voornamelijk omdat ik het zwanger zijn miste…. WAAT?? Ja, ik die het zo zat was op het einde, miste het getrappel, de buikbaby en zelfs de bezoekjes aan de verloskundige. Ik vond het zo bijzonder, en de bevalling vind ik achteraf zo waanzinnig mooi. Ook ik heb hard geroepen dat ik het nooit meer zou doen, en nog wel veel meer onzin heb ik uitgekraamd, maar eenmaal je baby in je armen, wauw wat een waanzinnig gevoel krijg je dan!

Ondertussen zijn we een maand verder en is het enorm genieten. Alles is al aardig gewend en mijn dochter groeit als kool. Je bent ineens moeder en ik vind het geweldig. Vol trots loop ik achter de kinderwagen ( de 3e wagen overigens al in vier weken tijd…..kan niet kiezen.. hormonen he haha).

Als nieuwbakken moeder kom je in allerlei nieuwe situaties terecht. Eerste keer consultatiebureau bijvoorbeeld. Enthousiast ging ik met een overvolle babytas (tsjee, ik ben ook zo’n moeder!!)op pad.Natuurlijk kon ik het weer niet vinden en kwam ik bij een stel oude mannen terecht die gezellig zaten te koffieleuten. Waarschijnlijk ben ik niet de enige verdwaalde onnozele moeder want er werd gelijk druk naar de rode deur gewezen. Er hing bij nader inzien ook een mooi bord bij…

Maar goed, daarbinnen was het daadwerkelijk bloedheet, en alle ogen waren even op me gericht. Okay relaxed binnen komen en hopen dat je alles goed doet. Ik begon maar druk  Rosa uit te kleden en hoopte heel hard dat ze het niet op een schreeuwen zou zetten, want iedereen ziet natuurlijk dat je nog een kersverse moeder bent. Gelukkig liep alles op rolletjes en was Rosa totaal relaxed tijdens het wegen en meten.  De verpleegkundige controleerde haar voorzichtig. Toen ik haar terugkreeg kwam ik er achter dat ik haar poepbroek die ze overigens nog even produceerde vlak voor we naar binnen moesten, niet helemaal goed schoon had gemaakt. Shame shame, de verpleegkundige zei er niks over, maar ik voelde me wel een beetje stom!De volgende keer moet ze haar eerste prikjes, pff, als ik terug denk aan het hielprikje. Rosa was alleen wat narrig omdat ze aan haar voetje zaten, maar huilen? Nee hoor dat deed mama wel voor haar. Weer die verrekte hormonen he!

Over eerste keer gesproken, ik raakte bijna in shock toen ik de eerste keer eens goed in de spiegel keek. Tijdens de zwangerschap stond alles lekker strak ( ook voor het eerst hoor ) maar nu…alles hing zo ongeveer tot op mijn knieën, ok beetje overdreven, maar tsjee! Voorzichtig probeerde ik wat normale kleding, maar in de verste verte paste het niet eens over mijn heupen. Snel weer in de kast gesmeten. Het idee alleen al om straks weer te moeten lijnen, maar ja het moet wel weer een beetje in shape. Nu ik zo om me heen kijk liggen er 5 lege smartiesdoosjes en een papiertje van een bolletje koekje, ben al aardig op de goede weg toch?? Kan mijn oude kleding volgende week vast al weer aan, En anders gaat deze hormonaal gestoorde vrouw eens even lekker shoppen!

Geschreven door:  Henriëtte Gerlofsma, moeder van Rosa, zij is geboren op 17 januari 2009