Ik ben zo’n moeder die zelf ook aan ’t klimrek hangt, van de glijbaan af raced (’t liefst op een matje), met bikinibroek tussen de bilnaad net even wat sneller wil van de waterglijbaan met kindlief, kickt op spannende attracties, die ondanks haar hoogtevrees zich toch graag waagt aan een parachutesprong.

Zo’n moeder, ik hoor ze al roddelen op het speeltuinbankje, goh ze wil zeker nog jong overkomen, wat een uitslover, zij kan zeker geen afstand nemen van haar kind in zich? Ik zeg jullie, ik ben altijd al dol geweest op avonturen en op een bankje zitten in een speeltuintje is gewoon niets voor mij. Ik ben blij dat ik door kindlief ook weer eens in de rekken kan hangen. Heerlijk! Zal het zijn doordat ik vrij jong moeder ben geworden? Hmm, vroeger was je echt een laatbloeier wanneer je op je 24ste pas in verwachting bent van je eerste spruit. Er is zeker iets mis met die vrouw? Ik ben altijd al dol geweest op avontuur, dus het zal best in mijn genen zitten.

Ik ga graag met kindlief op zoek naar avontuur, spannende attracties, overbodig om erbij te zeggen dat ik echt wel weet wat wel en niet kan met een kind van 9 jaar oud.

Goed, daar gaan wij, ik met mijn dametje in wording op avontuur. Het is tenslotte meivakantie, wij gaan naar een klimadventurepark hier in de buurt! Jaja mama gaat mee klimmen, balanceren op de meest ingewikkelde touwconstructies met hindernissen op 11 meter hoog. Ik heb hoogtevrees, maar goed waarom niet, je zit vast aan een lifeline. Mocht je vallen, hang je altijd nog te bungelen aan je lifeline, wel op 11 meter hoog, maar goed mama gaat er voor! Na zo’n val, hoe kom je dan in godsnaam weer op je touwconstructie? Een ding is duidelijk, je hebt door deze lifeline, weinig kans om te pletter te vallen vanaf 11 meter hoog.

Heldin & Heldin!

Tussen de koters (8 t/m 12 jaar) met hier en daar een stoere ouder sta ik te bevriezen op de trap op weg naar de 11 meter. Beneden moet het ruim 18 graden zijn, hier voelt het door de ijzige wind aan als een strenge winter. Ik, de heldin, ga natuurlijk trots laten zien hoe mijn dochter het moet doen, daarom word ik ingelijnd voor mijn dochter. Helemaal goed!

Op parcours nummer 1 en 2 ( moeilijkheidsgraad 1t/m 4) is het megadruk! Totaal al bevroren heb ik geen zin in lange wachttijden, dus lijkt het mij handig om ons aan te sluiten bij parcours 3. Ik sta voor het nettenweb op 11 meter hoog, hangend aan mijn lifeline met mijn voeten nog op het plateau. De tranen schieten in mijn ogen van angst, wat is dit fu**ing hoog, mijn benen bibberen van angst. Ik wil terug, dit gaat mij te ver, deze hoogte is too much voor mij. Ik ga dood, wat doe ik hier! Uiteindelijk van het nettenweb teruggekeerd, na een redding van een van de sterke (lees lekkere) medewerkers, zijn wij beiden op parcours 2 opnieuw gestart. Zelfs hier bekruipt mij af en toe een afschuwelijke angst. Kindlief vind het wel spannend, maar zo bang als ik ben, nee dat kan ik bij haar niet ontdekken. Mijn volwassen lichaam wordt waarschijnlijk door de zwaartekracht naar beneden getrokken, daardoor val ik gewoon veel eerder naar beneden, hierdoor ben ik zo angstig. Met bevroren, wit uitgeslagen vingers, ben ik zo blij als een kind, jajaja let op, ik heb toch nog een kind in mij, als ik via de kabelbaan weer vaste grond onder mijn voeten voel.

Dochter wil nog een keer een parcours doen, prima, mama gaat heerlijk even ontdooien met een warme chocolademelk met slagroom om daarna met een heerlijk wijntje genietend in het zonnetje foto’s te maken van mijn stoere dochter. Ik kom tot de conclusie dat dit beter aan mij is besteed, ik zal nooit mijn avontuurlijke karaktertrekjes kwijt raken, maar dit soort hoge balancerende avonturen gaan boven mijn pet. Fotograferen, schilderen is voor mij de kunstzinnige adrenaline, naast mijn moederschap natuurlijk, krijg ik ook heel veel adrenaline van, daar zullen jullie alles vanaf weten. En verder tja ik ben ook geen 24 meer. Nee schatje, mama gaat volgende keer niet meer mee, mama heeft zoveeeeeel andere kwaliteiten.

Geschreven door: Yvonne Kok