‘Wilt u zegels?’

‘Nee hoor, dank u.’

‘Hebt u een bonuskaart?’

‘Nee, en die hoef ik ook niet.’

‘Airmiles?’

‘Nee.’

‘Hebt u al kennisgemaakt met onze klante…’

‘NEE.’ Jemig
mens, ik wil gewoon betalen.

Een gratis make-upset bij een jaarabonnement, een beautycase kosteloos bij een bestelling van een cosmeticagigant (welke overigens bijna identiek is aan een tampondoos voor kabouters; er kan maar liefst één hele lippenstift in), een stoel bij de aankoop van een eettafel, gogo’s bij supermarkt nummer 1, beesies bij supermarkt nummer 2, voetbalplaatjes, domino’s, sprookjesfiguren of smurfenland bij buurtsuper zoveel, ik trap er niet meer in. Want het is klinkklare kletspraat. Larie. Niets Is Gratis. Met alle respect, consumenten die onberispelijk hun puntjes of collector’s items oppotten, maar ik doe het niet meer. Ik krijg de krieuwel van die potpourri aan verdwaalde plakkertjes in mijn portefeuille.

Robine was nog geen jaar oud toen mijn blik op een schattig stoffen badeendje in een spaarboekje van Nutricia viel. Trouw knipte ik ieder waardebonnetje uit een pak Nutrilon, waarmee je dan leuke producten kon bestellen. Voor sommige producten moest je wel wat centjes aanvullen – zo ook voor de badeend – maar dan hád je ook wat. Verheugd en gretig als ik was, maakte ik het eenmaal aangekomen postpakketje open, om het vrolijke eendje aan Robine te kunnen schenken. Toen ik het in mijn handen kreeg, had ik sterk het idee dat er iets niet klopte. In het boekje zag Duckie er tamelijk anders uit. Duckie zag er gróter uit. Een snoezig, aandoenlijk, vertederend, zomergeel eendje van maar liefst vijf hele centimeters, een Action-knuffeltje dat je voor 50 cent in de uitzoekenmand aantreft, keek mij recht in mijn ogen.

Begrijp me niet verkeerd; ik ben beleefd opgevoed. Wellicht is het een kwestie van het spreekwoordelijke gegeven paard niet in de bek kijken. Goed. Maar dit was geen paard. Sterker, het was nog niet eens een veulentje. Het was een dingsigheidje. Een frutje. Een opsiersel. Een petieterig kwikje. En daarbij: het ís niet eens gegeven.

Na vijf jaar heb ik hem nog altijd bewaard. Want wanneer ik even een menstrueel dipje heb, hoef ik niet aan de chocola. Ik werp eenvoudig een blik op Duckie; en ik schiet subiet weer in de lach.

Toen Albert Heijn met poppenkastpoppen van Disney op de proppen kwam, brak er wederom een ware rage los. Toegewijd deed ik daar wekelijks mijn boodschapjes (inderdaad: normaal ga ik liever naar de goedkopere Dirk) waarna ik op een dag trots mijn zuur verdiende stickertjes kwam inleveren. Maar helaas: oppelepop. Nu begrijp ik best dat op = op betekent, dat heb je nu eenmaal met acties. Ware het niet dat de caissière me ook eigenlijk wel eerlijk had mogen opbiechten dat AH op dat moment stiekempjes een deel van de poppen apart had liggen, met als doel het een weekje later gratis in kinderschoenen te persen, ter ere van het Sinterklaasfestijn. Maar laat ik nou net geen schoen hebben klaargezet. Daar gíng mijn bonus. Nee – wat dergelijke acties betreft; ik heb er niet zozeer mijn kaart, als wel mijn buik zo’n beetje vol van. Heb je braaf gecollecteerd, en wie ontvangt de medaille? Juist. Klanten die de vraag van de caissière: ‘Wilt u zegels?’ beantwoord hebben met: ‘Nee hoor, dank u’.