‘Lampzak Bieft?’ Vraagt Maik met een schuin hoofd en de klemtoon vooral op de ie van het laatste woord. Ik weet precies welke zaklamp hij bedoelt. De Maglite. Zo’n Amerikaanse politielamp. Het interessante stukje mannenspeelgoed staat in onze kledingkast op de slaapkamer. Voor als de stroom uitvalt ofzo. (stel je voor!) Het is zo’n groot ding van 30 centimeter en mijn jongens vinden het vooral heel spannend om er in het donker mee te spelen. Hij is zo groot dat Maik hem met 2 handen moet dragen, maar dat mag de lol niet drukken. Sinds ze er vorige week een keer mee mochten spelen van papa, is onze kledingkast niet meer veilig.

‘Nee, de zaklamp is van papa, daar mag je niet aan zitten’ zeg ik terug terwijl ik zijn kleine billen van poep aan het ontdoen ben. ‘Bieft?????’ Klinkt het op een nog zeurderige toon. Ik zucht, kijk hem in zijn ogen aan en zeg: ‘Nee Maik, de zaklamp is van papa en daar mag je niet mee spelen’. Hij draait zijn ogen uit mijn blik en zucht.

Ik doe zijn luier om en zet hem rechtop de commode. ‘Kaik, Maik bijna op pafon!’ en hij wijst trots richting het plafond. Ik begin te grinniken. ‘Ja, je bent bijna net zo groot, dat je tot het plafond komt’. En ook hij begint ook te grinniken.’Maik bijna goot as papa!?’ en hij pakt met beide handen mijn gezicht, om zo oogcontact met me te maken. Ik trek zijn broek aan en antwoord; ‘Ja, lieverd, zo ben je net zo groot als papa’. Ik geef hem een kus, zet hem op de grond.

Hij rent meteen de gang op en onze slaapkamer in. Hij zet het krukje voor de kast, doet hem open en pakt de zaklamp eruit. Terwijl ik achter hem aan kom en vraag wat hij doet. Kijkt hij me totaal niet schuldig aan en is zich dus blijkbaar niet bewust van zijn “verboden” acties. De kast is van Papa en Mama, dat is verboden gebied. Dat weten ze alle 3 dondersgoed. Ik kies bewust voor dat soort “gebieden”, omdat je anders nergens grote-mensendingen kan operbergen.

Hij glimlacht en zegt trots; ‘Kaik, Lampzak papa!’. Terwijl ik de luier in de emmer doe, zeg ik; ‘Leg de zaklamp terug, die is van papa, daar mag Maik niet mee spelen’. Meteen krijg ik een duidelijk weerwoord terug. ‘Maik is goot as papa!’

Ik begin nu lichtelijk geïrriteerd te raken van deze Lampzak-ja-nee-discussie en ik zeg; ‘Ben je doof ofzo? Leg die zaklamp terug, anders word mamma boos. Dan weet je hoe laat het is en kan je op de mat gaan zitten!’ Terwijl hij de zaklamp meteen weer terug legt en de strijd toch niet verder durft aan te gaan, vraagt hij; ‘Wat is Toof?’ Ik zucht en probeer hem het op een simpele manier uit te leggen, dus zeg; ‘Doof is als je oren stuk zijn. Dan kan je geen woordjes en geluidjes meer horen’. Hij kijkt me nogal verbaasd aan en rent meteen met zijn huppeldrafje naar beneden.

Omdat ik de was nog moet verzamelen links en rechts, probeer ik tegelijkertijd ook mijn oren te richtten op de benedenverdieping, om te luisteren waar zijn hoofd hem toe gebracht heeft. Ik hoor dat hij ook daar een krukje verplaatst en de deur opent van de ‘rommelkast’. Hij pakt daar iets uit en rent mij weer tegemoet de gang in en blijft met zijn handen op zijn rug onder aan de trap staan. Terwijl ik half op de trap sta, met mijn handen vol vuile was, probeer ik langs mijn stapel naar te beneden te kijken wat hij gedaan heeft.

Daar staat mijn kleine jongen dan, vol trots onder aan de trap met een grote glimlach en twinkeloogjes. Terwijl ik vraag wat hij in zijn handen heeft, steekt hij ze voor zich uit. Hij heeft een tube lijm in zijn handen. Hij zegt; ‘Mama Ooj stuk, Maik makuh’..

Waar kleine mannen van 2,5 jaar al niet groot in kunnen zijn..