Jong was ik, mijn herinneringen beginnen al vrij vroeg.
Ze hadden bij mij een Willems tumor ontdekt aan mijn linker nier. Dit kwam doordat het mijn oma zo opviel dat mijn buikje zo opgezet was. Twee jaar was ik toen, het praten ging mij al redelijk goed af.
Acuut werd ik opgenomen in het Elisabeth ziekenhuis, alwaar de operatie plaats vond. De Willems tumor was zo groot, dat hij uitstak. Hierdoor moest mijn linker nier eruit.

Zelf herinner ik me dat ik met een gasmasker, onder narcose werd gebracht. Ik was vreselijk bang, waar was mama, vroeg ik mij af. Na de operatie had ik erg veel pijn. Ze moesten ook een paar ribben verwijderen, anders konden ze er niet bij. Mama en papa kwamen, maar mijn zussen die acht en negen jaar ouder waren, mocht ik niet zien.
Dat vond ik vreselijk, ik miste ze zo. Wat wel mocht, was zwaaien vanuit het raam. Tranen biggelden over mijn wangen, ik had zoveel pijn en ik miste mama en papa, maar ook mijn zusjes en oma. Soms mocht ik een middagje naar huis, na een chemokuur. Dan was er slagroomtaart. Zelf weet ik nog goed, dat mijn blonde krullen op mijn kussen lagen, en dat mijn hoofd zo’n pijn deed. Ruim een jaar, heb ik in het ziekenhuis gelegen. Daarna mocht ik eindelijk naar huis. Mams was steeds zo bezorgd, iedereen natuurlijk.

Daarna volgde de bestraling en de controles bij Dokter Drukker, die mij tot mijn zevende jaar onder controle had.
Gelukkig liep het goed af, en kon ik alles weer doen.

Nooit vergeet ik meer het kamertje waar ik in lag en het kleine ziekenhuis bedje. De witte lakens en de rare geur. Mijn vriendje, in het andere zaaltje, waar ik altijd naar zwaaide. Tot dat op een dag niet meer kon. Hij was naar de hemel gegaan. Ik huilde bittere tranen, maar begrijpen deed ik het niet. Daarvoor was ik echt te klein.

Als kinderen op het strand vroegen, wat ik aan mijn buik had. Zei ik heel trots “: Dat is mijn ritssluiting”
en speelde lekker door in het mulle zand. Aan het strand van Zandvoort.

Sandra Wilhelmina de Booij