Kinderen krijgen is geweldig. Maar op een gegeven moment is je kinderwens vervuld. En dan heb je geen zin meer in al dat gedoe rondom voorbehoedsmiddelen. Zo ook ik. Geen behoefte aan enige vorm van hormonale mogelijkheden, richtte ik mijn vizier op sterilisatie. Mijn eigen keuze, mijn wens, mijn lijf. In het ziekenhuis werd mij de Essure-methode aangepraat. Twee veertjes in de eileiders, geen narcose, snel gepiept en weer vlot naar huis. Drie maanden laten dichtgroeien en voilà, klaar. Het plaatsen van de veertjes bleek een hel. Onvolledig voorgelicht nam ik plaats in de stoel. Eén paracetamol of nog iets sterkers had ik ingenomen. Want dat zou genoeg zijn, was me verteld. Het waren vier helse minuten. Zonder verdoving werd met een op een geweerachtig lijkend ding twee veertjes vaginaal ingebracht. Van binnen voelde het rauw, pijnlijk en nog erger dan een tien uur durende weeënstorm. De druk van het apparaat op mijn eileiders en baarmoeder leek op een rauwe scheur van binnen. Huilend lag ik daar in die stoel. De mannelijke gynaecoloog vond alleen maar dat hij het prima en snel had gedaan. Om eerlijk te zijn kon ik me op dat moment heel goed indenken hoe Joodse WOII slachtoffers hun gedwongen sterilisatie hebben moeten ervaren. Wankelend liep ik de operatiekamer weer uit en werd opgevangen door een bezorgde echtgenoot. Een dagje een béétje buikpijn zeiden ze. Misschien wat lichtelijk bloedverlies. Maar op de tweede dag zou ik zéker weer als een kieviet rondhuppelen. Op de tweede dag lag ik echter als een foetus in bed met een kruik tegen mijn buik. De vier dagen daarna ook. De kinderen begrepen niet waarom mama ‘ziek’ was. Mijn echtgenoot werkte bewust praktisch de hele week thuis. Opa en oma vingen de kinderen deels op.

Na een week was de hel voorbij en leefde ik weer wat op. Na drie maanden terug naar de gynaecoloog ter controle en het verwijderen van mijn spiraaltje dat die maanden als anticonceptie er in had moeten blijven. Vriendelijk vroeg hij hoe ik het had ervaren. Ik zei eerlijk dat het wel een verkrachting –ondanks mijn vrijwilligheid- had geleken en dat de pijn verschrikkelijk was geweest. Hoogst verbaasd was hij. Nog nooit eerder klachten gehoord of deze ervaring vernomen. Toen ik zei dat waarschijnlijk teveel vrouwen dit uit schaamte niet durfden te zeggen, ontstond er een soort chagrijnigheid. Het spiraaltje werd met enige kracht eruit gerukt en ik kon huiswaarts. Met een forse candida-infectie als gevolg van de verwijdering. Het begin van veel meer gezeur zoals nu blijkt.

Als vrouw met vage klachten word je als snel ondergebracht in de categorie combinatie moeder-werkende vrouw-gebroken nachten- etc etc. Ofwel: zeur niet zo. Niets aan de hand. Maar ondertussen vroeg ik mij serieus af of ik dement werd; ik vergat alles. Niets drong nog tot me door. Ik bleef pijn in mijn bekken en onderrug houden. Ineens kreeg ik vreemde, migraineachtige hoofdpijnen die ik nog nooit van mijn leven had gehad. Mijn buik werd een punt naar voren zonder dat mijn levensstijl was veranderd, mijn stemmingen wisselden alsof ik bipolair was, slapen deed ik bijna niet meer. Soms sloeg ik zelfs hele nachten over terwijl ik juist heel moe was. Het was alsof ik in een ander lichaam zat dan het mijne. Waar was de echte Kitty gebleven?

Tot deze week. Onderweg naar huis hoorde ik op de radio dat ze bij Radar aandacht zouden schenken aan de vele klachten die kunnen ontstaan door de Essure. Mijn oortjes spitsten zich. Meteen ging ik daarna op zoek naar meer informatie en vond ik de geweldige Facebooksite Essure problemen. Alsof er een wereld voor me open ging! Een hele reeks ‘aha’ en ‘zie je wel’-momenten volgden. Ter verificatie vroeg ik aan mijn echtgenoot of hij dergelijke dingen bij mij kon aangeven zowel voor als na de sterilisatie. Hij kon niet anders dan beamen dan dat ik vroeger nooit zoveel vage en rare klachten had- laat staan zo’n afschuwelijk chagrijnig, kribbig en multipersonality mens was. Mijn besluit stond meteen vast. Deze sluipmoordenaar moet mijn lijf uit. Hoe eerder, hoe beter. Dus ik heb meteen een afspraak gemaakt met de huisarts voor een doorverwijzing en alvast contact opgenomen met een ‘goedgekeurde en Essure-verwijderend opgeleide gynaecoloog. Daar werd ik meteen vriendelijk te woord gestaan. Ja, zij hadden ook de uitzending gezien en ze kenden het, deden al jaren deze ingreep en ik kon ook zodra ik een verwijsbrief had waarschijnlijk deze maand nog worden geholpen. Mijn hart begon te bonzen. Zal ik dan toch op korte termijn weer mezelf kunnen worden? We gaan het zien!

Kitty de Hesse (1974) is de trotse moeder van 2 kinderen, Tiaro en Amber, en gelukkig getrouwd. Volgens haar echtgenoot, met wie ze alweer vijftien jaar samenwoont, is Kitty alleen maar stil als ze een boek leest, want ze houdt bij tijd en wijle zelfs tijdens haar slaap hele gesprekken. Al die woorden en gedachten die zich continu in haar hoofd vormen zet ze graag op papier