Mijn zoon is een held op sokken. Dat heeft hij van geen vreemde hoor, moet ik eerlijk toegeven.
Ik ben klein. Ik meet 158 cm blootvoets. Door mijn kleine gestalte heb ik goed van me af leren praten. Een klein meisje met soms een heule grote mond. Lekker bijdehand en van het type als jij me uitdaagt, doe ik er graag een schepje bovenop. Gewoon, voor de leuk.

Ik heb lang gedacht dat ik avontuurlijk was ingesteld. Dat bleek echter erg mee, of beter gezegd, tegen te vallen. Op een pre-kind-tripje naar mijn zusje en haar gezin in het heuvelachtige Sauerland was een omleiding ingesteld. Mijn ex-genoot en ik kenden de omgeving goed, dus had mijn zusje ons een andere route verteld dan de standaardomleiding. Halverwege de door ons gekozen weg stonden er steeds meer bomen. De weg werd een pad, daarna een bospad en daarna… geen pad. De namiddag ging over in de vroege avond en hoe dichter het bos werd, het donkerder. We kenden de berg waar we reden eigenlijk heel goed. En mijn ex-genoot had ook de pragmatische instelling dat we altijd ergens beneden zouden uitkomen in een van de dorpjes die we ook kenden. Geen speld tussen te krijgen. Maar ik… ik scheet zeven kleuren. Geen grote mond meer, geen stoerdoenerij. Wel een hoop gestamel en geschuif op mijn stoel. Lang verhaal kort: binnen de kortste keren kwamen we inderdaad uit in een bekend dorpje en waren we zo bij mijn zusje thuis. Die ons hartelijk uitlachte voor het nemen van de verkeerde afslag.

Andere voorbeelden: honden vind ik niet eng. Ik loop alleen soms graag spontaan om als ik loslopend groot exemplaar zie. Ook ben ik niet bang voor spinnen. Als ze gewoon in de tuin zitten in hun zelfgesponnen web. Als ze zich in mijn huis bevinden, van formaat best flink, dan vind ik ze minder leuk. Onweer vind ik práchtig. Op televisie met het geluid uit. Dan kan ik wel zien hoe mooi bliksemflitsen zijn.

Sinds ik kinderen heb, ben ik wel weer wat stoerder geworden. Nee hoor, honden zijn niet eng. Maar dat poesje daar, is dat geen dotje?! Spinnen doen niks hoor schatjes, is puur natuur. En onweer? Ach joh! De wolken spelen tikkertje en maken foto’s! Slik. Een paar weken geleden zat de eerste tand los bij zoonlief. Hij vond het stoer en spannend tegelijk. En ik vond het misschien nog wel spannender dan hij! Hij wiebelde er flink mee. Ik stelde voor dat opa de tand er uit zou halen voor hem (ik durfde dat niet!), maar nee: de tand mocht er niet uit. Dat vond hij te spannend. Hij at vooral harde broodjes en appels met schil. De tand bleef hardnekkig wiebelig zitten. Tot op een avond een stukje aardappel the trick deed. De tand stond overdwars in zijn mond. Ik slikte een keer en zei heel cool: ik zal ‘m wel even terugdraaien. En daar draaide ik zijn tand eruit. We keken elkaar allebei geschrokken aan. Je zag hem even twijfelen of hij nu boos op me zou worden, zou gaan huilen of dat hij het eigenlijk wel stoer vond, zijn eerste tand eruit. Hij koos het laatste. Wat was ik trots op mijn held-op-sokken-zoon!

Ik ben Elise, 36 jaar, single mama van een jongen (6) en een meisje (5). Ik houd van delen, verbinden en verhalen vertellen. Je kunt me ook volgen op Twitter: @gewoon_elise.