Je hebt soms van die momenten die je echt niet meer wilt herbeleven. Gisteren had ik zo’n moment.

Ik ging vanuit mijn werk de kinderen ophalen van het kinderdagverblijf. Mijn oudste was heerlijk vrolijk en rende meteen naar de babyafdeling waar zijn zusje zit. Niet veel later sta ik met beide kinderen bij de auto. Met de handen vol. Ik had dochterlief op de arm, zoonlief half aan de hand, in mijn ene hand een flesje en ergens in mijn jaszakken hing een melkpoederbakje, een tekening en nog iets. Ik weet het niet eens meer precies. In ieder geval voelde ik mij een aardige jongleur. Goed, ik de jongste in de auto gesnoerd en het voorportier open gedaan. Geheel tegen mijn gewoonte in mik ik de autosleutel op de bestuurdersstoel, loop om de auto heen en zet zoonlief vast in zijn stoel. Op hetzelfde moment dat ik zijn portier dichtgooi realiseer ik me dat ik een groot probleem heb. Ik heb namelijk alle deuren dichtzitten, de sleutel IN de auto en de deuren zijn allemaal op slot.

Dat was het begin van een enorm drama. Ik probeer heel lief contact te leggen met zoonlief die maar niet begrijpt waarom mama niet in de auto komt. Ondertussen belt papa enigszins verwonderd waar wij blijven. Een beetje confuus van mijn verwarde uitleg komt hij uiteindelijk naar ons toegelopen. Ondertussen werd het steeds donkerder en het kinderdagverblijf stroomde langzaam leger en leger. Behulpzame ouders hielden hun kindje voor het raam om zoonlief te overtuigen van het feit dat hij het raampje open moest doen. Mijn zoon weet heel goed hoe hij het raampje open moet draaien, want dat deed hij ooit een keertje midden op de snelweg, maar in het vuur van deze strijd was hij dat compleet kwijt blijkbaar.

Daar sta je dan als ouders. Een dichte auto, ondertussen een huilende baby en een steeds meer in paniek rakende peuter. Hij deed zo zijn best voor ons; eerst wurmde hij zich uit zijn autostoeltje, iets wat volgens de producent niet zo gemakkelijk zou kunnen – en vervolgens wilde hij heel graag voor papa en mama de knoppen omhoog trekken. Alleen dat hielp niets; de auto bleef dicht. Papa bleef maar tegen zoonlief zeggen dat hij het raam moest opendraaien, maar zoonlief had hele andere plannen. Hij klauterde door de hele auto, ging lekker op de claxon drukken, deed de lampen aan en uit en pakte uiteindelijk de sleutel. Mama kopiërend wilde hij de sleutel in het contact steken. Nou dan krijg je echt helemaal akelige visioenen! Wij roepen dat hij dat niet moest doen. Een andere ouder laat heel slim zijn sleutel zien en maakt de drukbeweging. Zoonlief wil het nadoen, maar heeft de kracht er na de zoveelste huilbui niet meer voor en laat dan ook nog eens de sleutel vallen in een behoorlijk donker geworden auto.

Daar sta je dan, al meer dan een half uur. Gelukkig ondertussen de wegenwacht maar gebeld. Die wilden alleen helpen als ze het vertrouwden, want ik had geen ID bij me en de autopapieren lagen nog thuis. Maar omdat het ging om een kind in de auto, kregen we spoed. Gelukkig was de wegenwacht er binnen een half uur. Ondertussen stonden wij al een uur in de kou tegen onze peuter te roepen wat hij moest doen. De ramen besloegen steeds meer en zoonlief drukte steeds zijn gezichtje tegen het raampje: ‘Ikke mama toe’. Je wilt niet weten wat dat met je doet als je zo hulpeloos buiten staat. De wegenwacht arriveerde en probeerde eerst twee portieren open te krijgen voordat we aan de derde deur begonnen. Met een soort luchtkussentje werd er ruimte tussen het portier en de ombouw gemaakt. Daarna een haak naar binnen met een lus om rond het raamdraaiding te leggen. De wegenwacht probeerde te draaien en het lukt een klein stukje. Ineens ziet onze oudste het licht. Hij begon ineens mee te draaien. Het raam ging open! Ik heb zoonlief meteen uit de auto geplukt en bevend in mijn armen getrokken en overladen met kusjes. Daarna ging zoonlief door naar papa en ik klauterde de auto in. Met een zaklamp op zoek naar de sleutel en uiteindelijk kon ik op het knopje drukken en was de auto in onvergrendelde staat. Ik heb nog nooit zo’n diepe zucht geslaakt. Meteen daarna heb ik dochterlief uit haar stoeltje geplukt en half dood geknuffeld. De wegenwachtman bekeek het eens glimlachend en ruimde zijn spullen weer op. Ik heb hem drie stevige zoenen gegeven. Ik ben nog nooit zo opgelucht geweest als op het moment dat ik mijn kinderen weer kon vasthouden. Als het nog veel langer had geduurd dan had ik een raampje ingeslagen denk ik. Gelukkig konden we dit voorkomen, maar het is weer duidelijk: nooit de autosleutel uit je broekzak halen ook al heb je je handen nog zo vol. En de wegenwacht? Dat zijn vanaf nu, als het op mijn auto aankomt, mijn grootste vrienden!