Met de geboorte van ons eerste kind werd alles anders. Onze woning veranderde in een soort in- en uitloop van kraamvisite en verzorgenden. Op de bezoekjes van de verloskundige en de komst van de kraamverzorgenden waren wij voorbereid; de aankondiging van de wijkverpleegkundige was iets geheel nieuws. Ze bracht folders mee rond opvoeding en verzorging, niet alleen betreffende zuigelingen, ook voor de maanden daarna. Over vier weken werden wij op het bureau verwacht, deelde zij ons voor vertrek mede. Nu waren wij ingewijden in de bijzondere wereld van het ouderschap.
De avond voor de bewuste datum kwamen vrienden onze aanwinst bewonderen. ‘Morgen gaan we voor het eerst naar het consultatiebureau,’ zei ik blij, trots met deze mijlpaal.
‘Nou, maak je borst maar nat!’ zei de moeder van twee. ‘Ik ga enkel nog voor de prikken.’
‘Hoezo dan?’ vroeg ik in al mijn naïviteit.
‘O, dat zul je wel merken,’ zei ze en sputterde iets dat leek op ‘borstvoedingsterreur’ en ‘overdreven bemoeizucht’.

De volgende dag ging ik met gevulde kinderwagen, groeiboekje, omslagdoek, luiers, en luierdoekjes richting het gezondheidscentrum en betraden we de tropisch aanvoelende ruimte. Nadat ik mijn dochter had uitgekleed werd ze gewogen en gemeten. Vervolgens wikkelde ik haar in een doek en begon het lange wachten.
Achter de deur met het bordje ‘consultatiearts’ hoorde ik gedempte stemgeluiden van verschillende personen, gevolgd door een lange stilte die werd beëindigd door hard babygehuil. Het zweet brak me uit. De deur werd opengezwaaid en tevoorschijn kwamen twee rood aangelopen ouders met hun krijsende baby. Ik drukte mijn kleintje stevig tegen me aan.
Enkele minuten later kwam uit de ruimte een oudere vrouw gelopen. Ze pakte één van de boekjes met groene kaft en riep de naam van mijn kind. Vluchtgevoelens onderdrukkend liep ik de spreekruimte in.
‘Uw kind doet het prima,’ zei ze, nadat we hadden plaatsgenomen. ‘Dit is haar groeicurve; ze ligt mooi boven het gemiddelde. U geeft borstvoeding?’
‘Ja,’ zei ik. Ze knikte goedkeurend, deed de nodige controles en gaf informatie. ‘Heeft u nog vragen?’ vroeg ze na deze monoloog.
Ik schudde mijn hoofd.
‘Dan gaan we nu over naar het prikje. Legt u haar maar tegen uw schouder,’ zei de arts.
De naald leek veel te ver in haar bovenbeen te gaan en dochters gekrijs klonk meelijwekkend in mijn oor.
‘Dat was het dan,’ zei de arts en ik gooide de deur open om mijn hummeltje in de wachtruimte meteen aan de borst te leggen, opgelucht dat het erop zat.

Maanden later zagen we het bewuste vriendenkoppel weer. Het gesprek leidde uiteraard naar het fenomeen ‘consultatiebureau’.
‘Geen problemen mee,’ zei ik.
‘Omdat je borstvoeding geeft,’ zei ze. ‘Ik mag mijn kind geen extra pap meer geven.’
Ik keek naar haar jongste. Zijn uiterlijk vertoonde sterke overeenkomsten met het Michelinmannetje.
‘O,’ zei ik, ondertussen peinzend over de juiste opmerking. ‘Bij ons adviseren ze koude thee.’
‘Belachelijk!’ riep ze uit, met in haar ogen een schittering. ‘Hij heeft gewoon veel honger,’ zuchtte mijn vriendin.
‘Beter zo, dan een kind dat niet wil eten,’ zei ik wijs. Ze knikte goedkeurend.