Zondagavond. Vader en moeder duiken maar eens extra vroeg in bed. Ze liggen tv te kijken, maanlicht en straatverlichting banen zich een weg door de gordijnen. Moeder vindt het knus en schuift tegen de broeierige borstkas van haar man. Hij legt zijn arm om haar heen en streelt haar rug. Stiekem hoopt hij op meer dan dat en probeert haar in the mood te krijgen voor…nou ja, je weet wel. ‘Zalig,’ zegt ze met een licht hese stem. Na eventjes gestreeld te zijn, voelt ze zich heerlijk ontspannen en begint het bij moeder ook wel te kriebelen. Ze richt haar gezicht naar hem toe, geeft hem een liefdevolle kus en kermt: ‘Wanneer hebben we eigenlijk voor het laatst…?’

Hij weet het wel. Weken geleden. Haar hand glijdt gematigd en speels naar beneden, richting zijn mannelijk lid, dat geplaagd wordt met ODAL (ongelooflijke dikke avond…). Al tijden, maar het kwam er nooit van, zij was moe. ‘Eindelijk, eindelijk,’ denkt hij stilletjes. Ze kust hem verder en hij legt zijn andere arm innig om haar heen. Dan gaat ze voorzichtig bovenop hem liggen en haar hoofd verdwijnt onder de dekens. En dan, dan…ja, ja, ja!…komt er op dat moment een doordringend gejammer uit de babykamer en moeders borsten beginnen halsoverkop te stuwen. Er lekt moedermelk uit haar voorgevel. Moeder Natuur heeft dat prima geregeld. Ze lacht wat ongemakkelijk, worstelt zich uit zijn armen en stapt met een ingehouden zucht uit bed. Na een kwartiertje komt moeder weer uit de babykamer nadat babylief tevreden en met een volle maag wederom braaf in slaap is gesust. Manlief slaat de dekens verheugd open waarop de inleiding van voor af aan kan beginnen. Moeder ligt opnieuw tegen hem aan, in afwachting van mogelijk nogmaals opkomend babygepruttel. Het blijft rustig. Ze wordt weer ontspannen. Ze ziet kans om opnieuw…‘Ja, ja, ga door,’ denkt manlief, nog altijd getergd met…nou ja, je weet wel.

Dan merken ze een zacht van de trap afkomend getrippel op. Verschrikt stoppen ze met hun handelingen. Zonder seintje vooraf zien ze de klink van de slaapkamerdeur bewegen en de deur op zich afstevenen: ‘Huh? Waarom liggen jullie al op bed?! Ik kan niet slapuh. Mag ik wat drinkuh? Ik ben ook niet zo lekker *uche, uche, uche*,’ piept de oudste met een pips gelaat en chaotisch haar. Moeder legt haar hand onderzoekend op het voorhoofd van kindlief en bemerkt rode wangetjes. Het is duidelijk. Vader en moeder wisselen een veelzeggende blik. Vooruit dan maar, kindlief mag tussen hen in liggen. De ODAL van manlief moet nog maar even wachten. Alweer. Moeder heeft geen zin meer. Het enige wat bij haar nog naprikkelt zijn haar zojuist uitgemolken tepels. Mannen hebben dan misschien seks nodig om te kunnen ontspannen, vrouwen hebben ontspanning nodig om te kunnen seksen.

Dit was een leesfragment uit het boek Help, ik ben moe(der)! van Yvonne van der Wal. Te bestellen bij o.a. bol.com en Ako.