De vakantie is alweer bijna afgelopen, jammer maar helaas. Ik vind het gezellig om de kinderen thuis te hebben zelfs als ze niet altijd even gezellig doen. Van al mijn ouderlijke taken vind ik die van scheidsrechter nog wel de meest onaangename. Het is de onvermijdelijke consequentie van het hebben van meerdere kinderen. Al probeer ik zo min mogelijk in te grijpen en ze het zoveel mogelijk zelf uit te laten vechten, als ouder ontkom je er soms niet aan om je ermee te bemoeien.

Tussen beiden komen, liefst zonder onderscheid te maken, grenzen aangeven, regels maken en erop toezien dat ze worden nageleefd. Het moeilijkst van alles is nog wel om beide partijen een beetje tevreden te houden en te voorkomen dat een van de twee zich gedupeerd voelt. Geen gemakkelijke klus vooral als je, je bedenkt dat “gedupeerd voelen” of in de slachtofferrol kruipen niets meer en niets minder is dan de keuze van de zogenaamde gedupeerde zelf. En ja, kinderen hebben nou eenmaal allemaal een beetje de neiging om anderen de schuld te geven van hun eigen rotgevoel. Maar zelden bezitten ze de wijsheid en begrijpen ze het voordeel ervan om zelf hun verantwoording te nemen voor hun leven en wat hun overkomt. Ach, we kunnen ze het ook niet echt kwalijk nemen. De meeste volwassenen zijn, zelfs op latere leeftijd en als je van ze zou mogen verwachten dat de door hen genoten levenservaring ze toch wel bepaalde inzichten zou hebben verschaft, minstens zo onverantwoordelijk en kinderachtig als hun eigen kroost of de door hen bespuugde “jeugd van tegenwoordig” in het algemeen.

Kinderen krijgen aan de lopende band het “goede voorbeeld” voorgespiegeld van hun kibbelende ouders die elkaar de schuld geven van simpele zaken als het kwijtraken van sokken maar elkaar ook regelmatig de schuld in de schoenen schuiven voor het falen van de opvoeding van hun kroost zonder zich druk te maken over de aanwezigheid van het gespreksonderwerp in kwestie. Kostwinners die mopperend hun verslag doen over die ene, luie, domme of oneerlijke collega die de oorzaak is van alle ellende op het werk. Hun eigen inbreng wordt handig opgepoetst en stukken mooier voorgeschoteld dan hij werkelijk is. Nee, aan hen kan het niet liggen, het is toch zeker overduidelijk de schuld van die onnozele sukkel die zijn werk maar half doet of simpelweg te eigenwijs is om zijn ongelijk toe te geven.

Maar ik hoef helemaal niet ver van huis te gaan, ik kan zelfs bij mezelf blijven om te beseffen hoe krom het voorbeeld regelmatig is wat ik mijn kinderen geef. Hoe vaak ik niet zit te mopperen op het rijgedrag van medeweggebruikers. Hen de schuld in de schoenen schuif van het feit dat alles vastloopt. Hardop begin te schelden als iemand onterecht voorrang neemt of juist blijft staan wachten terwijl hij wel degelijk voorrang heeft. Om maar te zwijgen van al die keren dat ik boos word vanwege een vlek op de bank terwijl ik zelf niet heb ingegrepen op het moment dat ik die bak met stiften en die kleurplaat erop zag liggen. Of uit mijn slof schiet vanwege een omgevallen glas limonade die ik al een kwartier ervoor op hangen en vallen had zien staan. Ik weet ook wel dat, dat soort dingen niet te voorkomen zijn maar dat geeft mij nog niet het recht om er boos om te doen. Als ik een glas op hangen en vallen zie staan en ik heb geen zin om daar wat van te zeggen of het ding veilig een stukje op te schuiven, dan moet ik de gevolgen accepteren en kalm mijn kinderen om een doekje sturen zodat ze de rommel netjes op kunnen ruimen. Het blijven kinderen en ook al zijn de meeste volwassenen qua leeftijd een stuk ouder, echt wijzer zijn ze maar zelden maar ze gedragen zichzelf maar al te graag superieur. Al was het alleen maar omdat ze dan zelf hun handen in de lucht kunnen steken en hun kinderen de schuld geven van het resultaat van hun belabberde pedagogische prestaties en hun eigen kromme voorbeeld.