Het is een tijd geleden dat ik een column heb geschreven, maar ik heb het verschrikkelijk druk gehad. Maar hier ben ik weer, met een column waar ik even flink mijn gal wil spuwen over de reden dat ik dus zo druk ben.
Ik ben namelijk boos. Zeg maar gerust pis en pislink. Wie hier de schuld van heeft, daar zijn de meningen over verdeeld, maar ik ben er helemaal klaar mee.

Ik ben namelijk een van de de vrouwen die zich 32 uur per week uit de naad werkt, alleen voor de kinderopvang!
Toen ik nog een alleenstaande moeder was, kon ik prima rondkomen van 20 uur per week werken. Ik betaalde mijn huis, verzekeringen, telefoon, kinderdagverblijf, noem maar op. Ik dopte mijn eigen boontjes. Dankzij alle toeslagen en subsidies van de belastingdienst kon ik werken en tegelijkertijd er voor mijn zoon zijn. Maar toen leerde ik mijn vriend kennen. En daar ging het mis.

Je zou zeggen dat iemand daarop vooruit moet gaan. Hij heeft een goed salaris en werkt full-time. Ik werk sinds november 32, verdien een minimum jeugdloon, maar toch. Samen doen we het dus niet slecht. Maar, de hypotheek moet worden betaald en we hebben 2 auto’s. Al kost mijn kleine Punto gelukkig niet zoveel. En dan komt het ergste. De kinderopvang.
Sinds 1 januari zijn wij namelijk officieel, toeslag partners. Dat hij niet de vader is van Jayden, wij niet getrouwd zijn en al onze rekeningen apart, en dus zelf betalen, maakt niet uit. De kinderopvang is dus mijn verantwoording. Het is namelijk, mijn zoon. De gevolgen hiervan zijn dus groot, heel erg groot. De kinderopvang toeslag wordt dus berekend, naar allebei onze inkomens. Voor december 2010 betaalde ik ongeveer 70 euro in de maand aan kinderopvangtoeslag en nu is het een schrikbarend bedrag van ongeveer 330 euro…Dat is nogal een verschil toch?

Ik lever bijna mijn halve salaris in aan opvang. (Juist, minimum jeugdloon in de detailhandel.) Ik krijg geen zorgtoeslag meer, geen kindgebonden budget, geen alleenstaande ouderkorting, laat staan de aanvullende alleenstaande ouderkorting. Ik ben, sinds wij samenwonen, honderden euro’s achteruit gegaan, maar ook honderden euro’s in lasten gestegen! Ik hou niets over nadat mijn verzekeringen, telefoon, auto, sportschool en andere rekeningen zijn betaald. Geen stuiver.
Het komt er op neer dat het voor onze gezinssituatie beter is als ik thuis bij de kleine blijf. Dat is toch te gek voor woorden?! Hoe helpen we de economie hiermee in hemelsnaam, dames en heren?
Hoeveel mensen zijn er niet die te lui zijn om te werken en daarom lekker uitkering trekken? En dan WIL er iemand werken, en dan word ik daar gigantisch voor afgestraft! 32 uur in de week werk ik me kapot, moet ik mijn kind missen om mezelf alleen maar in de schulden te werken?

Ik sta ’s morgens om 6.30 uur op. Haal mijn zoon uit bed, kleed hem aan en als hij dan op het kinderdagverblijf is ga ik werken. Als ik rond 18.45 uur thuis kom mag ik mijn uitgeputte en huilende zoon zijn pyama aan doen en in bed leggen. Bedenkend dat ik hem echt zo weinig zie, rollen de tranen over mijn wangen, maar goed.. Vervolgens mag ik koken en eten. De zooi (hemel, en wat een zooi is het) opruimen en dan vlug als het nodig is nog de was voordat ik knock-out val. Deze 22-jarige, kersverse jonge meid ligt doorgaans gewoon om 20.30 uur in bed. En de volgende dag begint alles overnieuw. Ik heb doordeweeks een vrije dag die ik mag besteden aan het huishouden, de boodschappen en het papierwerk regelen. Zaterdag werk ik ook om zondagochtend heerlijk met m’n zoon te kunnen doorbrengen en ’s avonds natuurlijk naar de schoonouders.

En waar doe ik het allemaal voor? Om mijn zoon van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat naar de kinderopvang te brengen. Als ik ’s avonds mijn ogen open kan houden zit ik nog even achter internet om te solliciteren naar een andere baan in de hoop dat ik ergens anders, of meer kan verdienen, of minder hoef te werken zodat Jayden minder naar de dagopvang hoeft en ik dus minder hoef te werken. Maar ik word er moedeloos van. Werk vinden is ongelofelijk moeilijk in deze tijd.
Mijn handen trillen, m’n ogen lopen weer eens vol en ik weet niet of ik nou van woede met spullen moet gooien of van verdriet in een hoekje moet zitten gaan huilen.
In plaats daarvan ga ik zometeen naar bed en verder met de routine, wachtend tot we een passende oplossing hebben die er geheid komt. Maar tot die tijd blijf ik lekker boos op het kinderdagverblijf, op de belastingdienst, op de detailhandel, boos op mijn vriend omdat hij per se zonodig een hoog salaris moet hebben, boos omdat er geen echte geldbomen bestaan, maar vooral boos op mezelf. Omdat ik niet gewoon ben gaan studeren of koningin ben geworden.

Hoe dan ook. Gelukkig heb ik mijn trots nog, al koop ik daar nog geen sneetje brood voor. En ik ben dankbaar voor elke minuut die ik wel met mijn mooie jongen kan doorbrengen. Dankbaar voor elke knuffel en elk kusje dat ik van hem krijg. Dankbaar voor elke keer dat hij ”MAM” roept alsof hij al 12 is in plaats van 2. En zolang hij nog lacht en gezond is, is het me allemaal waard.