Hoe ga je om met zo’n beladen onderwerp? En hoe ga je om met zo’n beladen onderwerp en een peuter van drie?

Onlangs hebben wij onze oudste kat Teigetje moeten laten inslapen.
Hij heeft weliswaar de respectabele leeftijd van 16 jaar bereikt, maar dat ging niet zonder slag of stoot.
Om de maand weer terug naar de dierenarts omdat hij weer nieuwe medicatie nodig had of omdat hij ineens zo’n rare kop kreeg. Na twee jaar modderen moesten we de knoop doorhakken en hebben we besloten om Teigetje verder leed te besparen en hebben we hem in laten slapen. De dag erna besloten we dat we hem wilde laten cremeren dus ook dat geschiede zo.

Tegen Noah hebben we gezegd dat Teigetje heel erg oud was en dat we samen met de dierendokter hadden besloten dat het goed was. Hij was heel lang bij ons gebleven en nu was zijn lichaam op. Wij hebben hem bij de dokter gelaten en Teigetje werd een sterretje aan de hemel. Hij was erg verdrietig natuurlijk en wilde niet dat Teigetje naar de dokter ging. Want zo zei hij zelf: “Dan komt hij niet meer terug”. Ik vertelde hem dat Teigetje altijd bij ons zou blijven omdat we nog foto’s van hem hadden en omdat we aan hem konden denken. En natuurlijk als het ’s nachts donker was kon je naar de sterren zwaaien. Elke avond voor het naar bed gaan ziet hij een ster en zwaait hij heel erg lief en zegt daarbij: “Daaaaahaaag Teiget ik mis jou!”
Onlangs kregen we de urn terug met daarin de resten van Teigetje, en hoe ga je dat uitleggen aan zo’n peuter? ‘Tja….. ehhmmm hierin zit Teigetje’, dat is natuurlijk niet echt een goede optie. Dan zit hij binnen de kortste keren met de urn op schoot proberen om dat ding open te krijgen. Ik heb hem maar verteld dat dit potje is gegeven door de dokter zodat we nog aan Teigetje konden denken. Dus hij zei bijdehand: “Ja, maar dat doen we toch al tegen de sterren?” Ja… daar heeft hij weer gelijk in. Ik meld hem dat we overdag niet naar de sterren kunnen kijken en dat we dus dan met het potje kunnen praten. Hij accepteert het en staat regelmatig tegen de urn te praten en te vertellen wat hij allemaal heeft gedaan.

Nu is mijn schoonvader vorig jaar opgenomen in het ziekenhuis met een ernstige hersenbeschadiging. Na diverse behandelingen heeft de dokter medegedeeld dat hij is uitbehandeld. En moeten we nu afwachten wat de tijd ons gaat brengen.
Hij is overgeplaatst vanuit het ziekenhuis naar de hospice bij ons in de buurt.
Nu komt het moment steeds dichterbij dat we ook afscheid moeten gaan nemen van opa…… en hoe moeilijk vind ik dat. Hoe ga je je kind uitleggen dat opa dood is, en hoe ga je dan om met de vraag: Maar ga jij dan ook een keer dood?
Voor Noah is het nu niet anders dat opa heel erg ziek is.
Dat het echt niet goed gaat met opa en dat hij dood gaat, dat hebben we nog in het midden gelaten. Daar hoeft hij nu nog niet mee om te gaan.
Zelf verwachten we in april onze tweede zoon (en derde kleinzoon van opa) en dat is iets wat het op dit moment erg dubbel maakt. Leven en dood staan heel dicht naast elkaar. Maar op de een of andere manier praat je makkelijker met je kinderen over nieuw leven dan over dood gaan.
En eigenlijk zou het laatste de normaalste zaak van de wereld moeten zijn.