Leuk hoor, die reclames. Iedere dag heeft, vooral dochter, weer iets nieuws gevonden wat ze persé hebben wil. Het betreft meestal de meest grote onzin en troep maar door de reclamemakers verpakt in een glinsterend en aantrekkelijk jasje. Ik hoor de euforische kreten  zuchtend aan en laat haar weten dat ze het maar op haar verlanglijstje moet schrijven. Flauw natuurlijk aangezien dochter nog niet schrijven kan maar tot op heden kom ik er mee weg.

De nieuwste rage momenteel, eentje waar mijn dochter erg warm voor loopt, is Beados Mineez. De nieuwste manier om leuke figuurtjes en zelfs sieraden te maken. Ongeveer hetzelfde idee als de ouderwetse strijkkralen maar dan met balletjes in plaats van kralen en strijken hoeft ook niet meer. Enkel besprenkelen met water is genoeg om de zooi aan elkaar te laten plakken.

Dochter roept iedere keer, als de reclame slinks tussen de tekenfilmpjes door wordt gemoffeld, dat ze die ook wil hebben. In tegenstelling tot de meeste prullen waar mijn dochter enthousiast van wordt, leek dit mij ook wel wat. Strijkkralen vond ik ook altijd al leuk. Dit lijkt er een beetje op maar dan zonder dat eeuwige gedoe met die strijkbout en het bijbehorende papier wat dan natuurlijk weer net op is. Dus toen oma een cadeau zocht voor haar kleindochter wist ik meteen wat ze kon aanschaffen.

En leuk is het maar… ja er volgt een maar. De balletjes zijn zo klein en het is zo’n gepriegel dat niet mijn dochter maar ik aan het sieraden maken geslagen ben. Mijn dochter zit dan ook wel precies op de leeftijdsgrens, ze is zes en op de doos staat 6+ maar ik geloof er niks van dat ze volgend jaar, als ze zeven is, wel het geduld en de concentratie kan opbrengen om die akelig kleine en gewichtsloze balletjes op een kuiltje te laten balanceren. Ik heb er nog moeite genoeg mee en ik moet er ook echt niet aan gaan beginnen als ik moe, kriegelig of ongeduldig ben. Erg stevig zijn de creaties ook niet. Één keer sprayen zou genoeg zijn maar zelfs als ik er een hele bak water overheen spray blijven de kralen niet goed plakken. Het zoveelste voorbeeld van een hebbedingetje wat op de reclame een stuk leuker en gebruiksvriendelijker wordt gesuggereerd te zijn dan het werkelijk is.

Kortom het zoveelste hebbedingetje wat na aanschaf onvermijdelijk en slinks door mijn toedoen ergens op een onbekende locatie in het huis zal worden weggemoffeld om vervolgens, als dochterlief het echt blijkt te zijn vergeten, subtiel in de prullenbak te worden gedeponeerd. Bah, waarom vertellen ze niet gewoon het echte, eerlijke verhaal in die reclames. Ik leer mijn kinderen dat ze eerlijk moeten zijn, vooral niet mogen jokken maar die arme zielen worden zelf continu voorgelogen en op het verkeerde been gezet. En niet alleen die kinderen… Het is net als vrouwen met een laag make-up, ze worden mooier gemaakt dan ze zijn en als je ze ’s morgens vroeg zonder opsmuk tegen komt dan weet je letterlijk niet wat je ziet.