Mijn kind is een kleuter. Mijn oudste boef een echt ventje geworden. Een schoolgaand kind dat ’s morgensvroeg niet de avond ervoor uitgekozen trui aan wil, maar net die ene die in de wasmand ligt. En ik? Ik ben een onderdeel geworden van het schoolgaand-kind-mama-legioen. En dat houdt in dat ik in de vroege uurtjes een drietal boterhammen aan het smeren ben, een fruitbakje maak en wat te drinken in een cars beker doe. En dat moet allemaal dan in een cars rugzak, want mijn nieuw verworven mannetje in huis weet wat stoer is. En toch hapert hij even bij het binnentreden van de klas. Nieuwe gezichtjes, een nieuwe juf, af en aan gaande moeders. Misschien wil hij stiekem nog wel even langer mijn hand vast houden, maar met een berustende uitdrukking in zijn ogen gaat hij braaf op een van de stoeltjes in de kring zitten. Dan mag mama nog net een kusje geven en dan kan mama weer gaan. Want net zoals papa houdt zoonlief niet van overdreven afscheidsgeknuffel. We zien elkaar immers straks wel weer? Bovendien is het leuk op school, dus vervelen is er niet bij. Daarom vertrekt mama na een laatste zwaai gegeven te hebben monter weer naar buiten. Het knuistje van dochterlief die nog twee jaar moet wachten om dezelfde weg te kunnen bewandelen, stevig in een vrije hand. Mama vind het wegbrengen helemaal niet erg. Net zo min dat het blijkbaar een mijlpaal is waarvan andere moeders beweren dat er tranen vloeien en dat je hart wordt verscheurd. Mijn hart voelt alleen maar opluchting dat zoonlief het leuk vindt om naar school te gaan. En het is ook prettig om nu eerlijke tijd met dochterlief door te brengen. Want zij heeft mama nooit zoals haar oudere broertje twee volle jaren geheel voor zichzelf alleen gehad. Dat kan mama nu weer een beetje ‘goed’ maken. Dus mama geniet van de tijd samen. En met een blij gemoed staan we dan weer om kwart voor drie bij school. En dat is ook zo mooi: steevast dezelfde moeders en vaders, iedereen begroet elkaar en is verenigd in dezelfde ervaring: je kind naar buiten zien komen met een brede grijns op het gezichtje en dan in volle draf naar je toe zien sprinten met de armpjes uitgestrekt: “Mama, mama, mama” en dan een heel gerebbel over wat die dag allemaal is gebeurt. Wat heerlijk. Wat ontzettend leuk. Wat een feest van herkenning voor je eigen jeugd. Wat ben ik stiekem trots. Ik behoor nu tot schoolgaand-kind- mama-legioen. Het legioen dat op vrijwillige basis uit liefde klaarstaat ten dienste van het kind. Niet veel later schil ik een stukje fruit voor mijn nog thuis zijnde dochter. En ik grinnik.