“Vorige week was mijn dochtertje N. precies 2,5 jaar oud. Een beste mijlpaal, want er is nogal wat gebeurd in 2,5 jaar tijd. Met haar geboorte begon mijn leven als moeder. In eens was daar zo’n klein schepseltje dat volledig afhankelijk was van mij. Toch voelde het de eerste maanden meer andersom: ik was volledig afhankelijk van háár! Zij had in de hand hoe mijn dag eruit zag, hoe lang ik kon slapen en of ik mijn avondeten warm of koud zou kunnen nuttigen. Het voeden kwam altijd op mijn schouders terecht. Zat ik net even lekker op de bank na een lange dag: kwam ze weer met honger! En ja, mijn man kon het voeden natuurlijk niet overnemen. Nachtelijk waken was er natuurlijk ook geregeld bij. Het snelste sliepen we allemaal weer als ik haar gewoon even liet drinken. Omdat mijn man de volgende dag vaak om 7 uur alweer in de auto moest zitten, ging ik er ’s nachts meerdere keren uit en voedde ik N. op haar eigen kamertje. Toen N. een maand of 7 was kwam ze soms wel 8 keer per nacht. Oew, wat kon ik boos zijn als er maar 1 uur voorbij was tussen terug in bed liggen en weer wakker moeten worden. Zo boos dat ik mezelf voor haar slaapkamertje even door elkaar schudde, om zo even te ontladen. Dan kon ik daarna weer gewoon haar kamertje in.

Toen N. een maand of 8 was kwam er verandering in. Niet dat N. nou minder vaak wakker werd, nee, zeker niet. De verandering kwam bij mij vandaan. Ik had een knopje in mijn hoofd gevonden: dit knopje is hetgeen elke moeder (en vader) nodig heeft om te kunnen genieten van hun kinderen op elk moment van de dag en nacht. Met dit knopje kan je de wereld aan en zijn nachten waarin je nooit langer dan een uurtje aan een stuk slaapt prima te doen. Het knopje heet: ACCEPTATIE. Accepteren dat je kindje je blijkbaar ’s nachts nodig heeft. Dat het honger heeft, dat ze gewoon even bij je wilt zijn. Die acceptatie geeft je veerkracht en rust. Tis maar goed dat ik dat knopje heb weten te vinden. Mijn tweede kindje is 8 maanden lang een huilbaby geweest dus ik heb het knopje bijzonder veel nodig gehad!”

Geschreven door: Musetta Blaauw, 25 jaar en moeder van een dochter (2006) en een zoontje (2008)