Op de vlucht voor de carnaval, wat hier in Limburg zo belachelijk uitbundig wordt gevierd (ik vloek nu in de kerk), belandden we in een indoor speelparadijs. Eenmaal een plekje gevonden, de kinderen ontdaan van schoenen en sokken, ons tafeltje voorzien van drank en spijs, besloot ik om eens goed te observeren wat hier nou zo paradijselijk aan is. En dat bleek toch een lastige opgave. Was het wel zo’n paradijs? Of had het meer weg van een slagveld? Als eerste vielen mij de geur en geluiden op. Waarschijnlijk omdat ze zo duidelijk aanwezig zijn. De geur van zweetvoeten, gecombineerd met friet maakte me lichtelijk aan het kokhalzen, maar alles beter dan lallende, verkleedde mensen in de kroeg die ’s morgens al ruiken alsof ze een maand geen water hebben gevoeld. De duizenden, gekleurde, flikkerende lichtjes gaan als een razende tekeer. De housemuziek uit de jaren ‘90 die door de speakers galmt vind ik persoonlijk oké, maar niet geschikt op deze plek.

Ik zie enkele ouders die met weemoed terugverlangen naar die (kinderloze) tijd. Over ouders gesproken. Veel ouders zitten aan hun tafeltje naar hun mobiele telefoon te staren, met als enige probleem dat de accu van telefoon leeg raakt, of de Wi-Fi niet werkt. Ik zie ouders die hun ouderschap en omgeving negeren en gewoon teruggaan naar de jaren’ 90 en het op een zuipen zetten. Een moeder zit te handwerken en gaat daar volledig in op. Een trotse vader (ruitjesblouse, korte broek, witte sokken in sandalen) met een joekel van een camera om zijn nek volgt zijn koters overal onderwijl druk fotograferend, maar de meeste ouders hangen maar wat op hun stoel. Verveeld. Voor zich uit starend. Wachtend. Wachten totdat hun kinderen er genoeg van hebben, en dat duurt niet lang. In vijf minuten tijd zie ik het volgende voorbij komen:

• Schreeuwende peuter vastgezet in buggy door uitgebluste moeder
• Huilend kind
• Drie zwetende kinderen op zoek naar drinken
• Huilend kind nummer twee
• Twee kindjes lopen wat verloren voorbij met ogen die alle kanten opschieten. Te veel prikkels. Te veel keuzes. Wat gaan we als eerste doen?
• Huilend kind nummer drie
• Huilend kind nummer vier
• Moeder met afgepeigerde, voor zich uitstarende peuter op haar arm
• Jongen met ijszak tegen zijn oog
• Schreeuwend, boos meisje, dat wordt voorgetrokken door haar grote zus
• Huilend kind nummer vijf
• Frikandel etende broers
• Huilend kind nummer zes
• Kind met smartphone
• Huilend kind nummer zeven

In de tussentijd roept een mevrouw een keer of tien onverstaanbaar door de omroepinstallatie dat kinderen zijn gevonden en ze graag willen dat ze worden opgehaald.

Ik kijk naar de botsauto’s aan de overkant. Er is altijd één gemeen jongetje die als doel heeft de andere kindjes uit de auto te botsen. Ik zie een kleine patser cruisen met zijn arm uit het denkbeeldige raam. Ik probeer zijn vader te vinden en ik vermoedt dat dat de meneer is die drie tafeltjes verderop zit met zijn zonnebril nog op, één arm op het tafeltje leunend en zijn hoofd schuddend op de beat van de housemuziek. Ik zie twee meisjes die niet kunnen sturen (nu al) en klem zitten in een hoek van de baan, het gemene jongetje grijpt zijn kans, en juist ja. De onverstoorbare cruiser glijdt soepel voorbij in zijn patserbak en aanschouwd het geheel.

Inde tussentijd haakt de handwerkende moeder driftig door op de beat van de muziek en zie ik enkele ouders zuchtend op hun horloges kijken. Ik heb al schrijvend met ze te doen. Leedvermaak? Waarschijnlijk wel. Zit ik niet in hetzelfde schuitje?  En terwijl ik daar over nadenk komen mijn twee jongens terug en gaan we gelukkig naar huis. Ze hebben er genoeg van. Weg uit dit hysterische oord met schreeuwende, huilende, zeurende, jengelende, kinderen. Harde geluiden, stinkende geuren en té veel prikkels.

Op weg naar rust. Naar huis.

“Mama? Zullen we volgend jaar carnaval vieren?”

En opeens klinkt dat zo gek nog niet.