Sinterklaas is naar mijn mening echt de leukste tijd van het jaar. Het begint al met de intocht op tv. Om 12.00 uur zitten we startklaar voor de tv met pepernoten en zijn we blij als we Diewertje Blok weer horen en zien. We genieten van de koppies van onze kindjes. Naarmate de stoomboot dichterbij Nederland komt springen onze kinderen steeds harder en harder.

Na de intocht gaan we het huis sint-proof maken. Sinterklaas mag ons huis immers niet voorbij rijden. En dat lukt hem ook met geen mogelijk als wij klaar zijn met versieren. De vlag hangen we uit, slingers en onze sint-open haard worden opgehangen, de ramen worden volgehangen met pietenmutsen en knutsels van de kinderen en sinterklaasmuziek klinkt door het huis. ’s Avonds mogen Dean en Jake voor het eerst hun schoen zetten wat resulteert in een hele lange zondag omdat ze om 05.00 uur al naast hun bed staan te stuiteren.

Zondag komt sinterklaas dan aan in het dorp en volgt er weer een stuiterparade. De weken daarna bezoeken we de sint in het museum, in het logeerhuis, op het werk van mijn man en brengt de sint een bezoekje op school en af en toe komt er een zwarte piet bij ons thuis. Het sinterklaasjournaal wordt op de voet gevolgd en zorgt voor spannende situaties. Waar is het paard? De cadeautjes zijn verdwenen! Waar is nou toch die rolstoelpiet gebleven? De sleutel van de pakjeskamer is weg! Hee!? Een babypiet? En de kinderen stuiteren en stuiteren en stuiteren vrolijk verder. In de tussentijd groeien onze wallen ook vrolijk verder, maar hun blije gezichtjes maken alles weer goed.

Dan het bezoek aan de speelgoedwinkel op het laatste moment. Ja inderdaad, op het laatste moment. Plannen is in december niet mijn sterkste kant. Op zich best een gezellige bezigheid ware het niet dat de andere laatste-momenters met het schuim op hun mond het gevraagde speelgoed uit de schappen rukken en niet schromen elleboogstoten uit te delen aan een ieder die in de weg staat of te lang nadenkt.

En dan is het eindelijk 5 december. Pakjesavond. Elk jaar komt zwarte piet de cadeautjes brengen en dan begint het scheurfestijn. Hoe maak je zo snel mogelijk cadeautjes open? Ik vind dat Dean en Jake een vermelding in het Guiness Book of Records verdienen. Je knippert 1 keer met je ogen en het is gepiept. Je huis veranderd binnen 2 seconden van redelijk netjes, naar een huis wat is ondergekotst met cadeaupapier, snoepgoed wat door de overenthousiaste piet door heel het huis is gegooid, speelgoeddozen en van die vreselijke draadjes waar het speelgoed mee vast is gemaakt aan de doos. Wie heeft dat bedacht trouwens? Vast iemand die geen kinderen heeft. Terwijl je kinderen naast je staan te stuiteren om eindelijk met de buit kunnen spelen, werk jij je in het zweet om die verdomde draadjes los te krijgen. Knippen lukt niet, want geen enkele schaar is opgewassen tegen het tuig. Dus het wordt peuteren, tot bloedens toe. En als je dan eindelijk het speelgoed hebt bevrijd uit zijn verpakking, dan heb je geen batterijen. Plannen, plannen, plannen! Alle kasten en lades worden afgespeurd met als resultaat dat je net genoeg batterijen hebt voor 2 items en er dus van batterijen moet worden gewisseld als er met iets anders gespeeld wil worden.

Vervolgens is het 6 december en wordt er maar liefst 1 hele dag met álles gespeeld en keert de (nacht)rust weer terug in huize Janneman. Erg gezellig deze tijd. Ik geniet er ook van zo lang het nog duurt. Dean zit nu in groep 3 en ik verwacht dat we groep 4, misschien groep 5 ook nog gaan redden maar dan zullen we hem toch echt moeten gaan vertellen dat de beste man niet bestaat en dat we alles hebben verzonnen. Dat we hebben gelogen. En dan zitten we met een hevig teleurgesteld kind. Teleurgesteld in het feit dat de mooiste tijd uit een kinderleven als een bubbel uit elkaar spat, maar ook teleurgesteld in ons. Wij hebben hem immers voor de gek gehouden, tegen hem gelogen. En dat weegt voor mijn oudste zoon zwaar, heel zwaar. Want hoe leg je een kind uit dat je liegt voor de lol? Om een leuke tijd te krijgen? Ik weet dat het nog een paar jaar zal duren maar ik zie er nu al tegenop om de grote held van mijn zoon te laten verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Maar tot die tijd gaan we vrolijk verder met liegen, gewoon omdat het zo gezellig is.

Fijne sinterklaas allemaal!

Geschreven door Sandy J. Sandy is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 6 jaar en Jake van net 3 jaar. En samen wonen zij in een dorp in Limburg.