Zo ineens… ruzie maken met je beste vriendin, met je ventje en verder van niemand iets kunnen verdragen. Storm in je hoofd en alles is je teveel. En dan zo ineens… rust en vriendelijkheid en alles kan en mag. Totdat het weer omslaat en de wolken weer voor de zon verschijnen en je weer rusteloos wordt en alles verkeerd loopt. De knop niet zelf om kunnen zetten terwijl je doorhebt wat je doet en het je zelf ook echt niet aanstaat.

Het schijnt dat ik last van mijn hormonen heb…. En waar het door komt? Tussen mijn eisprong en mijn menstruatie ben ik niet te genieten en is niets goed. En het ergste? Ik merk het zelf ook nog maar kan er niets aan doen. Het gaat vanzelf en ik kan er niet voor zorgen dat het ophoudt. Ventje, kindje, ouders, zusje, iedereen moet het ontgelden. Totdat 2 weken later, als de eerste rode drupjes doorkomen, de wolken als sneeuw voor de zon verdwijnen en er weer niets aan de hand is en ik alles weer aankan en weer zonnig inzie. Ik had hier voorheen nooit last van. Sinds ik – volgens mij 2 maanden terug – mijn eisprong weer kreeg, is de hel begonnen. En wat is er aan te doen? Aan de pil gaan volgens de huisarts. Maar daar begin ik niet meer aan. Heb niet voor niets voor een mirena gekozen. Alhoewel daar de klachten ook nog wel eens vandaan konden komen. Gelukkig duurt het niet lang meer eer dat ding eruit gaat en wij graag willen beginnen voor een broertje of zusje voor Lyanne. Maar tot die tijd, en misschien wel tot aan een volgende zwangerschap, zit ik wel met die stemmingwisselingen. Ik ben al vitamine gaan slikken waar een verhoogde vitamine B12 inzit om eens te kijken of dit wat uithaalt. En anders zit er niets anders op dan mij gewoon iedere maand maar 2 weken op te moeten sluiten in de slaapkamer en ventje mijn eten maar onder de deur door moet schuiven en hopen dat ik dan snel ongesteld word…

Nee hoor, ik maak er een lolletje van, maar een pretje is het niet.