Vandaag is weer zo’n dag. Dat alles wat ik zie, ook voel.. Zo diep, zo snijdend, zo blij, verdrietig, verwarrend..

De hormonen.. Het hoort erbij, maar eerlijk gezegd haat ik het.. Ik kan er goed mee omgaan, vind ik zelf.. Maar het irritante eraan is, dat “stomme” dingen opeens zo belangrijk lijken te zijn.. Dat het eerder verwarrend is dan duidelijk.. Dingen die in het verleden zeer deden, die afgesloten waren, worden soms weer even ongevraagd weer open gescheurd..

Gelukkig word ik ook heel blij van simpele dingen.. Ik zie het bijvoorbeeld aan mijn kinderen.. Zij kijken mij vragend aan waarom ik zo ongeneerd vrolijk ben.. Ze weten dat ik een baby in mijn buik heb, maar voor hun is dat nog onwerkelijk.. Het is nog niet tastbaar.. Maik wrijft regelmatig over mijn buik en zegt dan: “Baby buit??” Dan worden opeens alle simpele dingen iets heel fragiel.. Gevolgd door tranen in mijn ogen, en dat word meteen beantwoord met een overbezorgde: “Au?” En dan zeg ik snifferend.. “Nee hoor mannetje, mamma heeft geen au, Mamma is gewoon heel blij”