Hoera voor het huisdier Columns by Irene Wing Easton - ‘Dat het uitgerekend nu moest gebeuren,’ zucht Vriendin aan mijn keukentafel. Nerveus plukt ze aan haar haren. ‘Ik had de kinderen net naar school gebracht en toen ik thuiskwam bedacht ik me dat het hok nog schoongemaakt moest worden. Het is eigenlijk Jur z’n taak maar hij doet dat nooit, ach het zijn kinderen hè? Dus ik met kranten en stro naar het hok. Daar lag Koos Konijn… dood. Meelevend zet ik een bak koffie voor haar neer. Om ons heen loopt Hompie Hamster door de kamer. Vriendin kijkt me wanhopig aan. ‘Morgen moet Jur zijn spreekbeurt over konijnen houden.’ ‘Inderdaad slechte timing’, zeg ik, al roerend in mijn koffie. Mijn blik richt zich even op Hompie, loopt ze nergens tegen aan? ‘En dinsdag is het dierendag, dan had Koos Konijn ook mee naar school gemogen. Wat nu?’ ‘Nieuwe kopen?’ suggereer ik . ‘Eerst begraven natuurlijk’. Ik zie de versierde schoenendoos en de bloemetjes al voor me. Bij kinderen wordt een sprinkhaan meestal al koninklijk begraven dus voor Koos Konijn zal het helemaal een ceremonie van jewelste worden. Vriendin staart somber voor zich uit. ‘Ja, dat is het volgende probleem. Die tuin van ons is onderhand een kerkhof want dit is Koos de Vijfde al en dan hadden we nog die schildpad en daarvoor de ratjes. Ze kijkt naar me terwijl ik Hompie in haar balletje zet. Zo’n leuk ding, ze kan erin rondlopen en rolt nu door de kamer. ‘Ja’, zeg ik ‘Ik ken het probleem. Bij ons hielp het toen in het jeugdjournaal verteld werd dat konijnen in het wild een leeftijd van vijftien jaar kunnen bereiken, terwijl ze in een hokje maar een jaar of twee worden en dat dit komt doordat hokjeskonijnen depressief zijn. Dat vonden ze toch wel zielig.’ ‘Kregen jullie daarna Hompie?’ vraagt Vriendin. Ze kijkt vertederd naar het rondrollende beestje. Ik knik instemmend. ‘Voor nog geen acht euro bij de speelgoedwinkel. Je hebt ook haast geen onderhoud, alleen af en toe een nieuwe batterij erin doen.’ Lees hier het voorstelstukje van Irene Wing Easton Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Inderdaad, grijns, verrassend .Als vegetarier en dierenliefhebben.vind ik het helemaal een uitstekende aanpak. Ga zo door, Irene!
Ha, ha, leuk. Bij ons nog geen kerkhof in de tuin maar we weten wat ons te wachten staat als er ook om een konijn wordt gezeurd. Een paard zullen onze kinderen nooit krijgen want als die dood gaat ligt je tuin gelijk vol.
Omdat wij dus geen geschikte tuin (helemaal betegeld) hebben nemen wij geen huisdieren. Ook teveel werk aangezien mijn kids niet voor het diertje gaan zorgen. Voor ons geen andere huisdier dan visjes
Hele leuke column! En ook een prima idee, ik krijg altijd een akelig gevoel als ik die huisdieren in kleine hokken zie en dat omzeil je op deze manier. En niemand die zo last krijgt van allergieën!
Hoi Irene, Eindelijk heb ik dan je column gevonden en gelezen. Geweldig plot! Gelukkig zijn mijn kinderen al wat ouder met als gevolg dat we heel misschien ‘klein’ kinderen mogen verwachten. Leuk hè, kunnen we weer opnieuw beginnen want sommige opvoedkundige probleempjes veranderen nooit. Jouw geschreven stukje is ook zo herkenbaar. Zo’n 20 jaar geleden speelde dit ook in mijn gezin en helaas hadden wij Hompie nog niet. Diè was toen nog niet uitgevonden. Dank je wel dat je het hebt geschreven, wij hebben het met een glimlach gelezen.
Hi Irene, Weer super column en kan niet wachten om je boek ‘Moe is Moe maar voldaan’, te kunnen gaan lezen. Waar kan ik jouw boek bestellen?
Geweldig stukje! Mijn dochter van 3 ‘zeurt’ al een tijdje om een huisdier, maar mijn angst is inderdaad het verdriet dat je elke x hebt als zo’n beestje dood gaat. Irene, e hebt me op een idee gebracht, bedankt!
Bedankt voor alle complimenten en leuke reacties! Mijn boek ‘MOE is MOE maar voldaan’ is te bestellen op mijn website: http://www.wingeaston.nl
Ha die Irene, Weer een leuke column. Verassend eind! En zo herkenbaar, ook wij hebben inderdaad al een paar keer een konijnenbegrafenis meegemaakt! De laatse aanschaf waren twee konijnen waarvan er een al een jaartje aan het hemelen is. We dachten dat haar konijnen zus ons dan ook wel snel zou verlaten………….maar ondertussen is ze in hok toch al weer 4 en een half jaar!!!! Maar goed, na deze geen konijnen meer. Of misschien dan toch een hompie!?
Wat een leuke column Irene! Geweldig! En heel herkenbaar! Alleen is helaas in ons geval “ons Hompie” ook met nieuwe batterijen niet meer te redden 🙂
