Mommyonline wilt jullie voorstellen aan Monique van der Steen. Monique zal onze schrijversteam versterken met haar wekelijks column.  Maar wie is Monique van der Steen? Zij stelt zich voor aan de lezers van Mommyonline.nl

Ik ben Monique van der Steen, een kleine pinda-dame van 41 jaar. Ik ben getrouwd met Vincent en moeder van 2 kinderen; we hebben een zoon van bijna 11 jaar en een dochter van 3 jaar.
Sinds kort werkzaam als zelfstandige grafisch vormgever bij it’s a mo! design en ontwerpster van geboortekaartjes. Als geen ander weet ik dat wij vrouwen altijd 100 balletjes tegelijkertijd in de lucht proberen te houden, uit ons hoofd weten wie er naar pianoles moet, wie er geen pindakaas op brood lust, spreken we wijze woorden tegen de vriendin die haar relatie ziet stranden, proberen we er aantrekkelijk uit te zien voor onze partner (terwijl we het liefst die slobberige joggingbroek aantrekken) en weten we dat er nog een verjaardagskaartje gepost moet worden. En daarnaast proberen we ook nog een eigen bedrijf op te bouwen. Over mijn belevenissen en andere zaken die me bezig houden, schrijf ik wekelijks een column. Deze is te lezen bij Mommyonline.nl en op mijn blog: itsamodesign.blogspot.com.

Ik ben een werkende moeder. Sterker, ik ben een startende werkende moeder. Daarmee bedoel ik niet dat ik pas ben begonnen met werken, of met het moederschap; nee ik ben voor mezelf begonnen. Na jarenlang gewerkt te hebben als callcenter manager binnen diverse callcenter heb ik besloten mijn droom na te gaan jagen. Een droom in het grafisch vormgeven. Maar goed, met het naleven van deze droom start er ook een nieuw tijdperk in huize van der Steen.  Want er is niets dodelijker dan deze combinatie. De combinatie van werken, moeder, starter en vooral VROUW! Graag laat ik jullie meegenieten van alle perikelen rondom deze dodelijke combinatie. In een wekelijks column zal ik jullie verblijden met allerlei onbelangrijke maar voor veel vrouwen herkenbare situaties. En voor de mannen onder ons? Lees dit, wellicht begrijp je je vrouw dan beter.

Ik ben van het kaliber waar veel vrouwen last van hebben; ik wil een perfecte huisvrouw zijn , een goede vriendin, de lieve buurvrouw, de beste werknemer, de passievolste minnares, de geweldigste moeder, de beste baas, de begripvolste partner en daarbij wil ik ook nog goed kunnen koken. En mannen onder ons schudden nu al rijkelijk hun hoofd (stiekem, want ze weten dat er niets ons kwader kan krijgen dan dat wijsneuzerige gedoe wat jullie mannen zo prima kunnen)Stiekem weten wij het ook wel, we kunnen niet alles het beste en meest perfect doen, maar altijd hebben we dat stemmetje in ons achterhoofd dat we in ieder geval hier naar moeten streven. Wij kunnen multitasken, dus wij moeten alles kunnen. Super-woman!

Regelmatig levert dat dan ook bijna burn-outs op, hysterische taferelen vóór het kerstdiner, sinterklaas cadeaus die op de avond voor pakjesavond nog gekocht moeten worden, carnavalskostuums die in de nacht voor de optocht op school nog in elkaar geflanst moeten worden, en heeeel vaak het brandalarm omdat het eten toch weer aanbrandde. We weten het wel, ons leven zou zo veel relaxter zijn als we ons niet zoveel regels zouden opleggen, maar het lukt maar niet om dat patroon te doorbreken. We zijn ambitieus, moeten alles kunnen en doen, en dat moeten we ook nog eens als beste kunnen.

Zo zie ik altijd ergens stof liggen, iets dat ik dan en passent even wegveeg met mijn mouw. Als ik op het toilet zit poets ik altijd even de kraan en het sifonnetje onder de wasbak. Tijdens het douchen schrob ik de douchewand, want het is toch zonde van je tijd om daar maar alleen te staan douchen! Naar boven lopen kan alleen als ik ook iets mee naar boven moet nemen, is wel zo efficiënt. In het pretpark heb ik al hele efficiëntie plannen bedacht hoe het pretpark de mensen beter en sneller van hun frietje kan voorzien, en zo meer geld kan verdienen. Op zaterdag bedenken we wat we de rest van de week gaan eten, waar uiteraard niets van terecht komt, want het koken schiet er vaak bij in. We duiken ’s avonds nog even snel in de tuin om het onkruid weg te werken, en als we dat verslag nu nog even afmaken dan hoeven we dat morgenochtend niet meer te doen.

Natuurlijk werk ik fulltime! Ik zou het geweldig vinden om dat niet te hoeven doen, maar de ambities die ik heb in mijn werkcarrière zorgen er voor dat ik fulltime moet werken. De maatschappij wil wel graag dat er meer vrouwen komen werken, maar de maatschappij is nog niet klaar voor parttime vrouwen. Dus werken we fulltime. We kunnen nou eenmaal geen bevrediging vinden in een hersendodend baantje waar we onze  vrouwelijke genialiteit niet kunnen uiten. Dit geheel maakt mij dus een werkende moeder. En aangezien ik net voor mezelf ben begonnen, ook nog een startende werkende moeder.

Ik heb er wel eens over gedacht om helemaal niet te gaan werken. Maar na mijn eerste zwangerschapsverlof wist ik het al zeker, dat was niet voor mij weggelegd. Ik kroop bij de muren omhoog. Kijk, voor de bevalling viel het nog wel te behapstukken. Het was ons eerste kindje, ik voelde me top, dus lekker de hele dag erop uit. Zwangerschapshormonen ten spijt, moest er uiteraard nog snel een fiets worden gekocht en de schuur worden opgeruimd, maar goed, dat hield me van de straat. Na de bevalling werd het minder. Je kunt niet te pas en te onpas met zo’n klein wurm gaan rondstruinen, dus blijf je thuis. En maak je maar weer eens een wandelingetje met de wandelwagen. In de periode van de oudste was er nog geen mooie bugaboo. Dus moest je het doen met zo’n lomp ding dat niet te tillen viel en waar je ook geen bochtjes mee kon maken. Rampen ding, vast uitvinding van mannen. Die hoeven er zelf niet achter te lopen of zijn zo sterk dat ze dat ding makkelijk aan een pink kunnen dragen. Dat red ik niet met mijn 1.58m.
Maar goed, om de tijd te doden, doen we nog maar eens een wandelingetje. Met kindje in de kinderwagen en zo’n vreselijk onhandig parasolletje, waarbij de zon toch altijd in de oogjes van de baby blijft schijnen. Hoe vaak je ook die wagen draait, hoe je ook aan dat parasolletje duwt en trekt, altijd en eeuwig schijnt die zon in hun gezicht. Dus van ellende maar de buurtsuper in, waar je voorheen een keer per week kwam en dan ook nog eens heel snel. Nu heb je alle tijd van de wereld, bekijk je alle schappen van voor tot achter, en ga je je waanzinnig ergeren aan de inefficiëntie van een supermarkt. De traagheid waarmee de dame achter de kassa de boodschappen scant doen mijn handen laten jeuken.  Wat zou zo’n supermarkt veel geld kunnen besparen als die dame maar een klein slagje sneller zou werken. En waarom er bussen slagroom op de rand bij het vriesvak met de pizza’s staan is mij een raadsel. Waarom zetten ze dat dan niet bij de koekjes neer, dan neem je dat in een keer mee. Voordat ik een verbeter-plan ga schrijven ontvlucht ik de super en wandel maar weer huiswaarts.

Terug in de straat na deze enerverende wandeling tref je natuurlijk altijd zo’n moeder aan die het belangrijk vind hele dagen thuis te zijn voor de kinderen. (niets ten nadele van deze moeders hoor, maar ik kan me niet voorstellen dat je niet gillend gek wordt van het de hele dag thuis zitten) Zo’n moeder vind het reuze gezellig dat jij nu ook bij huis bent en ze klampt je aan. Ze kijkt belangstellend in je wandelwagen en nodigt je en passent uit voor een bakkie. Ze toet-toet wat boven de kleine en begint ongevraagd te vertellen over de luieruitslag van haar dochter, de luizen op school en het feit dat haar jongste gisteren voor het eerst een poepie-poepie op het pottie-potje heeft gedaan. Met moeite bevrijd je je uit haar greep, gaat naar binnen, sluit de deur en telt af. Nog zoveel nachtjes, en dan mogen we weer werken!

Geschreven door: Monique van der Steen