30 maart 2008 zat ik op de bank, met een staafje in mijn hand. op dat staafje stonden 2 streepjes. Die streepjes waren het begin voor mijn nieuwe leven.

Voor mijn zwangerschap heb ik nooit meer dan 60kilo gewogen. (58!) Maatje 38 was uit den boze, samen met vroeg op staan, verplichtingen of verantwoordelijkheden. Ik kon gaan en staan waar en wanneer ik wou. Was ik lui deed ik niks. Beviel mijn werkgever niet, zocht hij het uit en was ik pleite. Vriendinnen konden mij om 5 uur ’s morgens uit bed bellen om te afteren bij mij thuis. Ik zat zonder gordel in de auto en leefde van impulsiviteit.
En toen zag ik die 2 streepjes.

En voor de mensen die mij niet hebben mee gemaakt tijdens, en na mijn zwangerschap, niet schrikken.

Ik stopte met roken, wat mij in combinatie met mijn zwangerschap uiteindelijk 31 kilo extra heeft opgeleverd. Mijn gloednieuwe jeans, werden ingeruild voor een zwangerschapsbroek. (Die ongelofelijk lekker zit, dus ontiegelijk lelijk). Pumps werden ingeruild voor mijn Nike’s. Bloesjes maakten plaats voor hele grote t-shirts en positie-blousjes. Kledingshoppen ging voor mij niet meer op, tenminste, groter dan maatje 68 gingen we niet.
Hoogzwanger waggelde ik mezelf vooruit. rollen, striemen en lektieten werden deel van mij. Mensen kregen de indruk dat ze mij te pas en te onpas konden aanraken, of hadden ineens de neiging om willekeurige gesprekken te voeren over horror bevallingen. 100 x per nacht werd ik pissig wakker om te plassen, en heb de laatste 4 weken met een zeiltje onder mijn hoeslaken geslapen (want mijn vliezen zouden maar breken). Ik stond met het zweet op me voorhoofd iedere morgen te staren naar de weegschaal, en vervolgens naar de ingang van de douchecabine, (”nou pas ik er echt niet meer doorheen hoor )

Ik ben na 41 weken en 1 dag bevallen (need I say more?!), waarbij ik heel het ziekenhuis bij elkaar gescholden heb met een natte broek (vruchtwater wat maar bleef lopen).
Toen onze zoon er eindelijk was, kwamen de kraamtranen rond dag 3. Janken, janken en janken. Om helemaal niets. Hormonen schoten door heel mijn lichaam. Ik gaf borstvoeding wat betekend elke 3 uur mijn bed uit en baby aan de borst. Lag baby niet aan de borst spoot er melk uit, great. Ik stopte met borstvoeding dus krompen de borsten weer, ook niet charmant. Ik heb alleen nog gesprekken over poepluiers, babykots, opvang, kleertjes, speentjes, tandjes en ontwikkeling van de motoriek(doet die van jou dat nog niet?! nou die van mij al heel lang hoor!). Ik krijg constant commentaar, want ik ben toch pas 20 jaar.
En los van dat komt hier het ergste wat ik ooit heb moeten mee maken, en ik vraag me af of ik dat ooit nog kwijtraak.

Op het moment dat ik 2 streepjes zag, heb ik me bij elke keuze die ik maakte zorgen gemaakt om mijn kind. Ik stopte met roken, geen glas gedronken, uit ging ik niet meer. Toen hij er eenmaal was, was ik bang dat ik het niet goed deed. Wat nou als er niet voldoende voeding in mijn melk zat? Is mijn kleintje wel gelukkig? Had ik dat pijntje niet kunnen voorkomen? Ik voel zijn verdriet en zijn pijn misschien nog heftiger als hij zelf. Ik ben in mijn leven, nooit, maar dan ook nooit zo kwetsbaar geweest als dat ik nu ben.

Mijn zoon, is mijn alles. Ik vind mijn zwangerschap het ergste, en toch het aller aller beste wat mij OOIT is overkomen. Ik heb nog nooit iets zo zwaars of moeilijks moeten doen, terwijl ik nog nooit iets met zo veel liefde heb gedaan. Wanneer ik de kans maar krijg, begin ik over Jayden. Had het 10 keer erger gemoeten, had ik het 20 keer erger nog gedaan. Voor geen goud zou ik dit leven op willen geven. Die 2 streepjes, waren het beste nieuws wat ik ooit gekregen heb.

Mensen die mij aankijken met een afkeurende blik, en mij oordelen omdat ik mijn jeugd en mijn toekomst zou hebben weggegooid, die weten bij God niet waar ze het over hebben.

Ik ben moeder geworden, en ik had nooit kunnen dromen, dat ik zoiets geweldigs had mogen meemaken…

Lieve Jayden, ik hou van jou
dikke kus, Mama