Met de woorden:
“Ik vind mama toch niet lief”
maakt mijn zoontje zijn punt duidelijk. Hij onderstreept het nog eens door ondertussen hard op de grond te stampen.
Het is maar dat ik het weet.
Toen hij vanmorgen opstond merkte ik het al, zijn dwarse gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Toen vervolgens alles anders moest dan dat ik het in gedachten had, was het duidelijk. Mijn zoontje was in zo’n ‘niets is goed’ dag.
Zo’n dag dat hij net die sokken aan wil die in de was zitten, dat hij eerst aan wil kleden en daarna pas wil plassen, dat hij net datgene op brood wil waarvan hij weet dat het er niet meer is…

De ouders onder ons en de mensen die nog weten hoe het was om kind te zijn, kennen het wel. Ik ken het van beiden want ik kan me nog goed herinneren hoe het was, als kind, om zo’n dag te hebben. Je liep niet alleen je ouders maar vooral ook jezelf in de weg. Je zat gewoon niet lekker in je vel en was zo besluiteloos dat kiezen voor een optie die er niet was nog de veiligste leek want dan kon je nog even iets langer nadenken. Ieder voorstel van je ouders was sowieso niet goed. Niet om het voorstel op zich maar gewoon omdat je ouders het voorstel deden.

Ik hoor hem, al mopperend, van de trap af komen, provocerend door net iets te hard te stampen. Ik besluit het te negeren omdat het gebrabbel op de achtergrond duidelijk maakt dat mijn dochtertje toch al wakker is.
Met de woorden:
“Ik wil geen Yes” (de plaatselijke yoghurt drink waar hij doorgaans gek op is) neemt hij plaats aan tafel. Ook het goedje wat ik op brood heb gesmeerd kan, ondanks het feit dat hij het zelf heeft uitgekozen, zijn goedkeuring niet verdragen. Gekrenkt kijkt hij me aan:
“Ik wil geen jam op brood”
“Te laat,” is mijn korte maar krachtige antwoord en wederom negeer ik zijn daarop volgende tirade.
“Is het vandaag speelgoed dag?”, vraagt hij.
“Nee,” antwoord ik, “Dat is ‘s maandags, vandaag is het vrijdag”
“Gisteren zei je dat het vandaag speelgoed dag was,” houdt hij hardnekkig vol.
Ik zucht diep en troost mij met de gedachten dat hij over een half uurtje alweer op school zit.
Het blijft even stil terwijl hij zijn brood opeet want al is hij het niet eens met mijn belegkeuze, hij kent me goed genoeg om te weten dat hij het toch écht op zal moeten eten, desnoods houd ik zijn neus dicht. Ik probeer mij niet te ergeren aan zijn overdreven gesmak, wetende dat hij dat expres doet om mij uit de tent te lokken. Om het niet aan te hoeven horen loop ik weg van de tafel en ga vast zijn tas inpakken. Ook haal ik alvast een klodder gel voor in zijn eigenwijze stekels. Terwijl ik de gel in zijn haren smeer reageert hij geërgerd:
“Mama, niet doen, zo kan ik niet eten.”

De onmacht straalt van zijn eigenwijze koppie. Ik moet er een beetje om lachen maar ik vraag me ondertussen wel af wat voor drama’s er nog zullen gaan volgen. Niet alleen vandaag maar ook in de toekomst want als hij nu al zo dwars is, wat moet dat dan straks wel niet worden in de pubertijd…