Kijkend door mijn traanogen en tussen het niezen door probeer ik wat van het ontbijt te maken. Maar dat ontbijt is de grootste uitdaging niet… Alle zeilen moet ik bijzetten om niet uit mijn slof te schieten en onredelijk boos en streng te doen tegen mijn kinderen.

Het begon vanmorgen al vroeg, toen ik nog op bed lag en mijn zoontje in zijn pyjama erbij kwam liggen. Hij lag nog niet onder het dekbed of begon al te mopperen dat hij iets anders wilde kijken op de tv. Ik snoerde hem kort en bot de mond:

‘Als je meteen gaat lopen zaniken dan vertrek maar weer naar je eigen bed!’

Een half uur later kwam dochterlief erbij. Ook dat ging niet zonder slag of stoot. Nadat ze eerst hardhandig over me heen geklauterd was begon ze daarna te bakkeleien met haar broer over het kussen en het dekbed. Toen ze uiteindelijk de ruimte eerlijk hadden verdeeld besloten ze om als een hondje in het bed te gaan graven met de nodige herrie, hier en daar een gil en met een enthousiasme waar het hele bed van deinde.

‘Jongens mama is ziek, kunnen jullie niet een beetje rustig doen en lief zijn. Toen jullie ziek waren heb ik jullie toch ook lekker met rust gelaten en op de bank tv laten kijken zonder te gaan krijsen en springen. Ophouden nou en liggen anders hoepelen jullie maar weer op naar jullie eigen bed.’

Na nog een mislukte poging om wat te slapen ben ik het bed maar uitgegaan. Ik had bedacht het mezelf makkelijk te maken en de kinderen lekker in de pyjama rond te laten lopen. Nou niet dus, zoonlief kwam al vragen of het weer was voor een korte broek en dochterlief wilde perse dezelfde jurk aan als waar ze de afgelopen drie dagen ook in heeft lopen spelen. Met de jurk in haar hand kwam ze al aan lopen: ‘Ik kan het helemaal zelf hoor mama.’ Om nog geen twee tellen later met een eigenwijs gezicht weer voor me te staan: ‘Mama het lukt niet, jij moet helpen.’
Ik voelde het ongeduld in mijn tollende hoofd opborrelen maar hield me in en loste het probleem op door haar broer als reddende engel aan te stellen. Ondertussen borrelde het water in mijn waterkoker, bedoeld om even mee te stomen in de hoop dat het vastzittende snot dat inmiddels een beukende hoofdpijn had veroorzaakt, los zou komen.

Terwijl ik bijna stikte met het hoofd onder een theedoek en boven een bak met kokend water hadden mijn kinderen besloten om elkaar te bekogelen met stukjes lego en playmobiel omdat ze allebei vonden dat de ander wat had afgepakt. Geïrriteerd kwam ik onder de theedoek vandaan maar hield mijn kaken op elkaar.

‘Jongens ontbijten,’ kon ik nog net uitbrengen voordat ik in een verpletterende niesbui uitbarstte.

Gemak dient de mens dus heb ik zoonlief zelf een mes en een cracker en de pot jam gegeven. Om me niet te ergeren aan al de nutteloze klodders jam die op hele andere plaatsen dan de cracker worden gesmeerd concentreer ik mij op de cracker die voor me ligt en doe ik mijn best om het gezeur van mijn dochter te negeren die al minstens vijf keer heeft gezegd dat ze kleine stukjes wil.

‘Zo meid, hier een grote hele cracker voor jou omdat je zo heb lopen zeuren over kleine stukjes krijg je juist een grote, eet smakelijk.’

Terwijl ik hapje voor hapje mijn eigen cracker naar binnen werk doe ik mijn uiterste best om geen aandacht te schenken aan de ronduit ranzige manier waarop mijn zoon met zijn mond wagenwijd open zijn cracker eet en doe ik hardnekkig alsof ik het geklaag van mijn dochter over het ontbreken van kleine stukjes niet hoor.

Was ik maar vader in plaats van moeder, dan kon ik gewoon boven in mijn bed gaan liggen en naar beneden smsen dat ik wel een bakje thee lust met een beschuitje die dan liefdevol en geduldig door mijn zorgzame toegewijde vrouw naar boven zou worden gebracht. Van de kinderen geen last want ook die zou zij voor haar rekening nemen zodat ik in alle rust en vrede en verzuipend in zelfmedelijden, zou kunnen uitzieken.