Astrid Grootscholten is trotse moeder van drie kinderen en woont samen met haar man Leon. Van haar fotografie hobby heeft ze inmiddels een heuse missie gemaakt als geboortefotografe. Als geboortefotografe legt ze de emoties van dit unieke moment vast, zodat ouders nog eens rustig kunnen terugkijken op de bijzondere ervaring van de geboorte van hun kind. Astrid komt zowel bij een thuis- als een ziekenhuisbevalling. Mommyonline.nl stelde wat vragen aan deze geboortefotografe.

Wat is typisch Astrid?
Dat vind ik een lastige vraag. Serieus naar jezelf kijken is confronterend en soms ziet Leon (mijn man) beter hoe ik mijzelf voel dan dat ik me er zelf bewust van ben.
Ja, ik kan lekker piekeren en ben ook een tikkeltje perfectionistisch als het om werk gaat. Thuis is er een basis van rust en regelmaat. Daar heb ik de meeste baat bij.

Hoe ben je op het idee gekomen om geboortefotografe te worden?
Foto’s maken was al jaren lang een hobby tot ik drie jaar terug een artikel las over Marry Fermont. Zij maakte foto’s bij bevallingen en toen dacht ik wel WAUAUAUW, te cool. Daar is het idee ontstaan.
Mijn moeder stak vroeger heel veel energie in het maken van fotoalbums met foto’s van mij en mijn broertje toen we jong waren. Wellicht is het gevoel daar ontstaan.
Misschien herken je het ook als ik zeg; je hebt een vrije dag genomen om de kasten op te ruimen. Aha de krat met fotoboeken. Even kijken en plop, de dag is voorbij. Dat overkomt mij in ieder geval weleens en dat geeft mooie herinneringen. Met mijn werk als geboortefotografe wil ik ook dat ouders nog eens terug kunnen kijken naar zo’n mooi en bijzonder moment als de geboorte.

Waar haal je je inspiratie vandaan om op zo’n intiem, pijnlijk moment toch mooie foto’s te maken?
Mijn inspiratie komt gevoelsmatig; in het moment van de actie komt het als een ingeving tot me. Dan ben ik niet meer Astrid, maar dan ben ik de geboortefotografe en vergeet ik alles om mij heen.
Natuurlijk doe ik ideeën op van anderen en daarmee ga ik ook aan de slag. Binnenkort ga ik op training bij Marry Fermont. Door haar ben ik geïnspireerd geraakt om dit te gaan doen.

Heb je zelf ook een geboortefotografe tijdens je bevallingen gehad? Of heb je dat juist gemist?
Helaas had ik geen bevallingsfotograaf bij mijn bevallingen. Ik had drie keer kans, maar wist niet van het bestaan van geboortefotografie af. Er zijn wel enkele foto’s, maar daar zal het publiek geen interesse voor hebben. Het zijn de foto’s van de uitdrijving waarbij het hoofdje net zichtbaar is. Dit zijn in mijn beleving de foto’s die een bevalling wat eng maken. Dat is dus de keerzijde van wat ik wil vertellen. Die foto’s maak ik doorgaans ook niet, want het gaat mij om de emoties die bij de bevalling naar voren treden. Denk aan handen die elkaar vasthouden of een washand op het voorhoofd van de aanstaande moeder. Maar ook de baby die op de buik van de moeder wordt gelegd en de emoties die daar weer bij komen kijken. Een gezicht spreekt boekdelen en dat is op een foto prachtig zichtbaar. Ik wil graag het mooie en bijzondere van een bevalling erin naar voren halen.
En natuurlijk is bevallen niet altijd leuk, maar een foto kan tevens helpen bij een stukje verwerking tijdens een mindere of wellicht hele slechte ervaring. Laatst had ik een bevalling en die foto’s hielpen de moeder met een stukje verwerking van de gehele ‘actie’. Terwijl ze na haar eerste bevalling nachtmerries had, kon ze door middel van mijn foto’s haar bevalling een plekje geven en dat voelde heel goed. Dat ik dat kan bewerkstelligen met mijn foto’s, voelt heel fijn.
Ja, ik had wel heel graag mooie foto’s van mijn bevallingen willen hebben. Er gaat zo veel langs je heen, bovendien vergeet je de kleine dingen snel. Ook al kijk je ze maar eens in het jaar en deel je ze verder met niemand, in mijn beleving blijft dat waardevol.

Wat vind je het mooiste aan het vak van geboortefotografe?
Het moment van bijna onnatuurlijke ‘krachten’ van een geboorte, de blijdschap en totale ontlading bij de ouders en begin van nieuw leven is niet te omschrijven. Een tijd geleden las ik een biografie over iemand die beklom bergen en ze vertelde dat ze na heel veel training en ervaring de Mount Everest had overwonnen. In mijn beleving is dat ook iets boven natuurlijks en niet te omschrijven zo bijzonder.

Wat is jouw uitgangspunt bij het fotograferen en hoe kenmerken zich jouw foto’s?
Mijn uitgangspunt in de zin van het basiselement van de foto’s, is dat de foto een verhaal vertelt. Dat kan voor ieder een eigen verhaal zijn. Het biedt vrijheid.
Voor mij is een mooie foto, één waar je je ogen niet vanaf kunt houden. Daarin blijf je wegdromen…. in het verhaal.
De foto’s zijn altijd zwart/wit, soms met een vage gloed erover. Een flitser komt er niet aan te pas.

Hoe reageren verloskundigen op jouw komst als fotograaf bij de bevallingen?
Zoals het voor iedereen een nieuw fenomeen is, is het voor verloskundigen en ander ziekenhuispersoneel ook nieuw. Maar als ik eenmaal met het resultaat kom, dan zijn ze enthousiast en vinden sommige het ook leuk om zichzelf op foto aan het werk te zien.
Afgelopen week was ik in het ziekenhuis bij een keizersnede en mocht ik zelfs mee naar de OK. Het personeel was verrast, maar zeker meegaand. Een evaluerend gesprek moet nog volgen.

Fotografeer je zowel in het ziekenhuis als thuis? Ook tijdens een keizersnee? Hoe is de reactie van personeel, artsen e.d.?
De meeste keren ben ik in het ziekenhuis geweest en de laatste keer was bij een keizersnede en mocht ik mee naar de OK. Dat was een unicum.

Hoelang duurt zo’n fotosessie, heel de bevalling door? Wanneer wordt jij gebeld, direct na de verloskundige, fotografeer je al tijdens de weeën ?
Wanneer de weeën starten en de verloskundige onderweg is, dat is het moment dat ik gebeld word. Dit is natuurlijk ook afhankelijk van hoe ver ik moet rijden.
In overleg kan ik blijven totdat ouders en broers of zussen de baby komen bewonderen.

Ik kan me voorstellen dat een vrouw het van te voren heel leuk lijkt, maar onder invloed van hormonen, pijn e.d. zich ter plekke bedenkt om af te zien van foto’s van de bevalling, heb je dat weleens meegemaakt? En hoe ga je daarmee om? Sowieso, hoe ga je met moeilijke momenten om tijdens zo’n bevalling?
Tijdens een kennismakingsgesprek praten we over het feit dat als de aanstaande ouders om wat voor reden dan ook wensen dat ik tijdens de bevalling vertrek, dan doe ik dat. Het is heel simpel, een bevalling is super bijzonder en buitengewoon intiem. Als dit niet lekker aanvoelt, kan men daarover heel eerlijk zijn. Geen discussie mogelijk en ga ik meteen weg.
Gelukkig is dit nog niet voorgevallen en is de ervaring zeer positief. Van mijn eerste ervaring weet ik nog dat het wat onwennig aanvoelde met de ouders en ik samen in de verloskamer. Echter toen ik mijzelf terugtrok in de badkamer viel dit achteraf meer op dan dat ik gewoon in een hoekje op een stoel was blijven zitten. Zo zei mijn eerste klant.
Als ik mijn werk goed uitvoer, val ik niet op in die kamer. En moeilijke momenten horen erbij en respecteer ik.

Kun je beschrijven hoe zo’n dag eruit ziet als fotograaf tijdens een bevalling?
De eerste keer dat ik op de hoogte werd gehouden van het feit dat het bij iemand begon te ‘rommelen’, werd ik zelf heel onrustig. Toevallig waren mijn kinderen alle drie thuis (eens in de maand op vrijdag) en ik kreeg het op mijn heupen. Snel belde ik mijn man die wel paraat was als ik daadwerkelijk weg moest. Ik stond op het punt van boodschappen doen. Kon ik die boodschappen nog halen of niet? Vervolgens ben ik toch naar de supermarkt gegaan met mijn telefoon op het hoogst mogelijke volume. Uiteindelijk hadden we die avond om 23.00 uur nog contact en spraken we af dat als ze naar het ziekenhuis zouden rijden, ze mij zouden bellen. Ik ging met een boel vlinders in mijn buik naar bed. Dat weet ik nog heel goed. Ik had mijn spullen en kleding netjes klaar gezet. Die nacht werd ik om 01.30 uur in de nacht gewekt voor een intiem ‘feestje’. Ik woon op 15 minuten rijden van het ziekenhuis dus logistiek gezien perfect. ‘Goh….. dit is grensverleggend zeg !!’, dacht ik wel tijdens dit ritje. Met klotsende oksels zat ik achter het stuur. Het was mistig en steenkoud. Even over tweeën kwam ik aan in Delft.
Even dacht ik nog, stel dat de security met niet binnen laat, wat doe ik dan?
Echter, ik was al aangekondigd, dus stoomde ik door naar de verloskamers. Rond 06.00 uur werd er een geweldig mooi mannetje geboren. Onbeschrijflijk mooi !!!!!!!!!!!!!

Hoe combineer je je werk met je gezin?
Er zijn verschillende mensen in mijn omgeving die ik per direct kan bellen om op te passen, denk aan buren, ouders en gastouders. Ook mijn man is redelijk flexibel en met elkaar kan je die uren goed opvangen. Wanneer je duidelijk contact houdt met je klanten, heb je prima de tijd om thuis orde op zaken te stellen. Momenteel gaan de meiden naar school en de jongste naar het kinderdagverblijf en gastouder. Op die tijden werk ik thuis aan mijn foto’s en andere zaken rondom het ondernemerschap. Ik heb het gevoel dat ik de uurtjes bij elkaar moet schrapen, maar het is de uitdaging om dat in zo goed mogelijke banen te leiden. Er wordt veel van je gevraagd als werkende ouders, echter samen sta je zeer sterk.

Heb je nog tips voor moeders die ook deze kant op willen?
Als je passie hebt voor fotografie en een vreemde manier van ‘honger’ naar het onbekende, moet je er zeker eens over nadenken. Hoe vroeg ik ook uit bed word gebeld, het geeft mij zeeën van energie. De afgelopen 4 jaar ben ik full time moeder geweest en dat was heel fijn. Per september zitten ze alle drie op de basisschool. Ik denk dat dit nog de beste tijd is om werk en moederschap te combineren. Denk aan de vaste tijden dat ze uit school komen. Als ze eenmaal naar het voortgezet onderwijs gaan, lijkt het of ze meer van je af gaan, maar in werkelijkheid hebben ze je des te meer nodig.

Ik ben er nu klaar voor om zo veel mogelijk mensen blij te maken met mijn foto’s en in een voor mij passende combi met mijn man en kindjes, ben ik een heel blij vrouw.

Wil je meer weten over Astrid of ben je nieuwsgierig naar haar werk? Neem dan eens een kijkje op haar website: www.astridgrootscholten.nl