De dag dat ik IUI kreeg voor de eerste keer was 4 november. Bij een intra-uteriene inseminatie wordt met een dun slangetje geselecteerde zaadcellen direct in de baarmoederholte gebracht. Het viel allemaal reuze mee en de spannende tijd begon nu, we mochten 18 november testen of het ook echt gelukt was!
Twee weken echt in spanning gezeten, want ik voelde toch echt menstruatiepijn maar dit brak niet door.

De ochtend dat ik mocht testen brak aan en ik deed de test: positief! Ik geloofde het dus niet, liet meteen bloed prikken en het ziekenhuis bevestigde het ook, ik was zwanger!
Wat waren wij blij!
We zijn al sinds december 2008 bezig om zwanger te worden, dus dit was echt een geschenk uit de hemel!
We kregen gelijk een afspraak voor de eerste echo en dit was op 8 december om half 9, lekker op tijd! Naarmate de tijd verstreek begon ik me ook echt zwanger te voelen: pijnlijke borsten, misselijk, veel plassen! Gek genoeg voelde ik me er wel prettig bij, want zo was het gewoon duidelijk dat het goed ging!

Op de ochtend van 8 december kreeg ik een slecht voorgevoel dat het niet meer goed was, omdat ik 6 december erg veel last van mijn buik had gehad.
Dit vertelde ik ook aan mijn man, dat er op de echo niets te zien meer zou zijn, maar hij geloofde me niet en ik moest me nergens zorgen om maken, ik was nog gewoon zwanger. We gingen naar de gynaecoloog voor de echo en het eerste wat ze zei toen de echo werd gemaakt: ‘Ik moet je erg teleurstellen maar er zit niets meer’. Lag ik daar met een domme grijns in de stoel. Zie je wel! Ik had gelijk!
We kwamen buiten en toen kwam de klap! Ik had een miskraam gekregen met zeven weken. Die dag was er één met erg veel verdriet.

Twee uur nadat we te horen kregen dat het een miskraam was geworden, begon het bloeden ook, eerst heel weinig en een dag later heel erg. Het was op een gegeven moment zo heftig, met weeën en al, dat ik werd opgenomen. Dit was 10 december, 11 december heb ik een curretage gehad en echt meteen daarna voelde ik me weer helemaal opgeknapt!

Volgend jaar januari, misschien wel februari, gaan we weer kijken voor IUI deel twee!

Het positieve aan dit alles: We weten dat we zwanger kunnen worden en we blijven dapper doorgaan, tot het wel is gelukt! We hebben nog vijf keer IUI openstaan en als het moet gaan we ze ook alle vijf doen!

Geschreven door: Anita Kuil