Ik ben mama. Van twee leuke donderstenen die ik nooit meer zou willen missen. Het is een ervaring in je leven die niemand eigenlijk zou mogen missen. Vooral niet diegenen die het graag willen meemaken maar waarbij het om wat voor reden dan ook niet zo gemakkelijk gaat. Soms voel ik me daar best ongemakkelijk onder. Tot twee keer toe was het bij mij gewoon meteen raak. En dan ook nog eens vrijwel probleemloze zwangerschappen. Hoeveel geluk kun je hebben? Ik dus heel veel. Maar in mijn vriendenkring is dat toch wat minder. Ik heb vriendinnen die xci hebben gedaan, IVF, KI en ga maar door. Alles wordt er uit de kast getrokken. En ik hoop elke keer dat het weer lukt. Ik weet niet hoe het is om elke maand mistroostig te kijken naar weer een maandverbandje vol. Nouja, dat weet ik wel, maar voor mij heeft het een hele andere betekenis. Nu ik moeder ben, lijkt het me des te erger als het niet zomaar lukt. Ik zou met liefde mijn baarmoeder en eileiders afstaan vanwege de vruchtbaarheid die ik heb. Maar helaas werkt het niet zo?

In de politiek hebben ze het verstand ook al danig verloren. Vrouwen worden weer terug naar het aanrecht gestuurd omdat de kinderopvang te duur wordt; ze mopperen over de vergrijzing en dies meer. Er zou een jonge aanwas moeten komen. Welke politieke eikel heeft dan besloten dat er gekort moet worden op IVF-behandelingen? Ik vind dat zo ontzettend erg om te lezen. Wat willen ze nou; dat er steeds meer octo-moms komen zoals die Nadia in Amerika? Want natuurlijk ga je meer eitjes terugplaatsen als je nog maar een kans hebt. Moet je de politiek dan eens horen! De kosten rijzen de pan uit, om van je eigen gezondheid niet te spreken. Het wordt een vicieuze cirkel waarbij geen winnaars zijn. Waar ik me echt boos om maak is de kortzichtigheid waarmee zo’n besluit wordt gelanceerd. Mensen die in IVF-trajecten zitten, zitten daar niet voor niets. Het is een emotionele achtbaan vol stress en hoop. Mensen die zo graag een kindje willen dat ze dergelijke trajecten in gaan, vrijwillig, die verdienen een kindje. Er zijn namelijk ook mensen die kinderen krijgen en het totaal niet verdienen. Misschien mag ik dat zo niet zeggen, maar zo zie ik het nou eenmaal. Ik heb in zo’n wijk gewoond waar er door echt stupide lui gewoon maar in het wilde weg werd bevrucht. Mensen die een kindje niets te bieden hadden, maar het zagen als een statussymbool of gewoon nooit van voorbehoedsmiddelen hadden gehoord. Gezinnen waarbij papa losse handjes had of mama haar sigaretten op armpjes uitdrukten omdat de opvoeding te zwaar viel. O ik heb een heleboel nare dingen gezien. En dat zijn dan van die mensen die maar doorgaan met de wereld ongewenst te bevolken. Die kinderen groeien op voor galg en rad en kosten de maatschappij miljoenen aan vandalisme, draaideurcriminaliteit enzovoort. En daar staan dan gezinnen tegenover waar een kindje uiterst welkom is, waar een kindje liefde, geluk, aandacht en ontplooiingskansen genoeg krijgt. Zo gewenst. Geef die koppels hun kans. Alsjeblieft. Ik heb niet voor niets wekenlang op een emmertje lopen plassen om mijn medemoeders te helpen. Misschien moeten we maar meer van dat soort emmertjes in politiek den Haag neerzetten.