Ik ben geen ochtendmens, ik zal meteen de waarheid op tafel gooien. Ik klap mijn ogen niet open, spring vervolgens niet fluitend uit bed om de gordijnen open te gooien, om stralend en fris de ochtend tegemoed te zien. Ik fluit niet van blijheid, dat de dag weer begonnen is, en huppel niet vrolijk rond om een uitgebreid ontbijt op tafel te knallen voor mijn gezin.

Nee, ik heb een ochtendhumeur.
Ik ben niet vrolijk, amper aanspreekbaar. Ik strompel naar beneden voor een kop koffie en een sigaret. Ja, het is zelfs zo erg dat ik nu al op zag tegen het feit dat ook ik binnen een paar jaar gedoemd ben om voor 7.00 uur mijn bed uit te kruipen om mijn lieve jongen naar school te brengen. Ik weet het, geen politiek correcte uitspraak maar ik weet zeker dat vele mama’s die mening met me delen.

En ergens is dus voor mij het feit dat ik volledig arbeidsongeschikt verklaard ben, een zegen. Daarbij heb ik een zoon die rechtstreeks uit de hemel gevallen is en mama dus laat slapen tot minstens 9.00 uur.

Maar toen kwam ik Henry tegen. Henry is gezegend met een gevoel voor humor, juist, ook om half 7 ’s morgens, wat totaal in strijd is met mijn ochtendhumeur. Ik hou van mijn ochtendhumeur! Daarbij is hij gezegend met een baan waar geacht wordt dat hij om 7.30 uur aan de slag moet. (Vervloekt zijt gij die dat absurde idee verzonnen heeft..)
En aangezien mijn nieuwe levensdoel bestaat uit het gelukkig maken van man en kind, dien ik mijn heerlijke doordeweekse uitslaapochtenden op te offeren, om ’s morgens om 6.30 uur (!!) op te staan en mijn geliefde te vergezellen met een kop koffie. Gewoon omdat hij dat fijn vindt. Juist.
Ik hoef ’s morgens geen brood voor hem te smeren, voeten te kussen, kleren te strijken of ervoor te zorgen dat er verse jus op tafel staat. Nee, hij wilt gewoon samen een kop koffie drinken.
En als ik geen zin heb, en me egoïstisch omdraai om verder te slapen omdat ik geen zin heb om op te staan, krijg ik geen boze blikken. Nee, echt niet. Ik krijg geen opmerkingen, schuldgevoelens naar mijn kop of andere gemene pogingen om mij alsnog te laten lijden voor het feit dat ik als een laffe hond blijf liggen. Nee, ik krijg een kus…. Ik krijg te horen dat hij van me houdt, en hij vertrekt zachtjes de deur uit, om me vervolgens vier uur later te bellen om te kijken of ik alweer onder de levenden ben. (Inderdaad, ze bestaan nog, de echte mannen! )

Maar tegenwoordig sta ik ook op, het minste wat ik kan doen. En eerlijk gezegd, vind ik het nog fijn ook. Ik hoef niet bijzonder veel te zeggen of te doen. Ik zet 2 koppen koffie, zet de tv aan en kijk samen met hem hoe Jan de Hoop ons vertelt wat er zoal op de wereld aan de hand is. Dat was het.
En dan is het 7.10 uur en breekt het moment aan dat hij de deur uit moet en kijk ik toe hoe hij met een goed humeur de weg op gaat terwijl ik samen met Jan achterblijf en nog een bakkie doe.
En hoewel ik mijn langdurende ochtendhumeur zeer zeker mis, mijn dag begint een stuk beter. En als Jayden dan ook besluit om zijn oogjes open te doen is mijn ochtendhumeur verdwenen, als sneeuw voor de zon.
Ach ja, van je grote liefde moet je het hebben, hè?

Maar met mijn mannen: Henry, Jayden en Jan natuurlijk, ben ik bereid om mijn ochtendhumeur aan de kant te zetten.