Een wolk rood haar, een wit snoetje en twee witte dunne beentjes onder een korte broek stonden voor de deur. Ik deed open en werd begroet met de woorden “Hoi, mag ik met dat jongetje dat hier woont spelen?” Met een grijns van oor tot oor liet ik hem binnen en hij stuiterde meteen naar boven. Verlegen was dit exemplaar in ieder geval niet en eigenlijk best een beetje brutaal. Toch kon ik hem wel knuffelen.

Nadat ik Thomas uit zijn oude buurt had gerukt en had verhuisd naar een ander deel van de stad, was hij ook zijn buurjongetjes verloren. Met die mannetjes was hij opgegroeid en vergroeid geraakt, maar ze woonden nu te ver weg om ’s avonds na het eten even met ze te kunnen voetballen.

Met de eerste zonnestralen begon van mij ook het geduw om mijn zoon uit huis te krijgen. Ga dan skeeleren, voetballen, naar de speeltuin (whatever, maar doe iets!!), het is zulk lekker weer.. Meneer had echter nergens zin in en het begon er steeds meer op te lijken dat alles waar geen stekker aan zat zijn interesse niet echt kon wekken. Ik zag een hele lange zomer voor me met een verveeld kind op de bank en een sacherijnige moeder in bikini in de tuin die om de vijf minuten wordt gestoord met een “ik verveel me” of de zoveelste “mam kijk eens”.
Geloof me, ik heb het liefste kind van de wereld (uiteraard) en ik doe graag dingen met hem samen, maar ook ik wil af en toe gewoon ongestoord en ongegeneerd niksen en achterover hangen in een zonnetje in de zalige wetenschap dat mijn zoon het ook naar zijn zin heeft. In zijn oude buurt zag ik hem soms de hele dag niet behalve af en toe om te vragen of “ze” een ijsje mochten.

Het deed me verdriet hem in deze nieuwe buurt zo verloren te zien en zo angstig om er in zijn eentje op uit te trekken om nieuwe vrienden te maken. “Ik kan toch moeilijk zomaar op iemand afstappen mam”zei hij dan en ik bleef maar herhalen dat het zo wel werkt bij het maken van nieuwe contacten en dat hij het toch ook wel erg leuk zou vinden om ook hier wat vrienden te maken.

En toen was daar Joey. Ik bleef even onderaan de trap staan om te luisteren naar het vrolijke gebabbel op Thomas’ kamer. Het onophoudelijke gebabbel kan ik beter zeggen, want Joey hield geen seconde zijn mond. Ik voelde al gauw een lichte ergernis ontstaan bij mijn zoon die daar, net als ik, slecht tegen kan. Uiteindelijk moest Thomas naar crossfietsen en Joey besloot mee te gaan om te gaan kijken. Ik zei tegen hem dat hij even naar de achtertuin moest gaan omdat daar Thomas’ crossfiets in de schuur staat. Uiteraard ging Joey vervolgens dwars door het huis met zijn fiets met de mededeling dat “dit toch veel korter is dan omlopen”. Ik moest nog dweilen, dus ik kon er wel om lachen. Wat een joch..
De hele training lang is hij bij Thomas gebleven ondanks het feit dat het inmiddels met bakken uit de lucht kwam. Maar dat “mmmaakt niet uiuiuit, want ik heb het niet kkkoud.” Onderkoeld namen ze uiteindelijk afscheid en ik kreeg een zeiknat jongetje thuis die meteen riep dat Joey wel erg raar is.
Ik hield vervolgens (met de bikinimiddagen in mijn achterhoofd) een pleidooi over mensen met verschillen en dat “een beetje gek” soms ook erg leuk kan zijn en dat het voor Thomas toch ook wel erg fijn zou zijn als hij een maatje in de buurt heeft waarmee hij af en toe kan spelen. Ok, vriendschap kun je niet sturen, maar ik mag toch best een beetje helpen.. In dit geval in ons beider belang. J

Ik mag Joey wel.. Ik hou wel van een beetje gek en ondernemend. Wie weet wat een plezier we nog van dit mannetje gaan hebben. En… zijn vriendje in zijn oude buurt had ook rood haar. Wie weet is het een teken.

Ik ben Marga, de trotse mama van Thomas van 8 jaar en stiefmoeder van twee meiden van 14 en 18 jaar. Lees mee in mijn leven als mama en vrouw. Ik gun je een kijkje door het sleutelgat van een alleenstaand moeder, nieuwe vriendin en moeder van een gezin van vijf.