Ik weet het, je moet nooit gefrustreerd achter het stuur gaan zitten maar soms overkomt het je gewoon. Laatst nog, ik had de kinderen opgehaald van school en besloot samen met hen nog even een boodschapje te doen bij de supermarkt. Mijn zoon werkte me al op mijn zenuwen voordat we in de winkel waren door een gunst te vragen waar ik op voorhand al geïrriteerd door raakte en hem kort van repliek diende zo van: ‘Nee natuurlijk mag dat niet, hoe krijg je het verzonnen.’

In de winkel werd de trant voortgezet. Ik wist precies wat ik nodig had maar mijn kinderen hadden zo hun eigen idee van wat er in het krat zou moeten belanden. Echt geïrriteerd raakte ik pas toen ik besloot om ze een plezier te doen door voor ieder een paar lekkere toetjes te kopen. Met een tevreden glimlach presenteerde ik ze met trots hun presentje. Maar in plaats van een tekst in de vorm van: ‘Dank je wel mama, dat is lief.’ kreeg ik twee ontevreden blikken op me geworpen en de ondankbare woorden: Nee, we willen die niet, wij willen deze!’

Het stoom kwam zo’n beetje uit mijn oren, wat dachten ze wel niet, stelletje ondankbare figuren. Nou, als mijn toetje niet goed was dan kregen ze gewoon helemaal geen toetje, dat zou ze leren. Ik pakte subiet de toetjes weer uit het krat, plantte ze weer terug in het schap en beende nijdig richting de kassa. De koters jengelend en mopperend in mijn kielzog. Ik rekende af, griste de Gogo voor de neus van mijn zoon weg onder het mom van: ‘Kinderen die zo ondankbaar zijn die verdienen ook geen Gogo.’ Met de tas met boodschappen in mijn hand stevende ik richting mijn auto die helemaal aan de andere kant van de parkeerplek stond en das best een stuk lopen in de stromende regen. Maar ik voelde er weinig van, ik was boos. Boos en gekwetst omdat mijn kinderen mijn toetje hadden afgewezen…kinderachtig eigenlijk.

De kinderen kwamen achter me aan rennen, dat moesten ze ook wel om me bij te kunnen houden. Zwijgend deed ik de portieren van het slot en liet ze met een boze blik binnen. Die blik werd met dezelfde lading beantwoord want ook mijn kinderen waren boos want mama was zo flauw geweest om helemaal geen toetjes te kopen.
Terwijl de kinderen zich in hun gordel hezen, verliet ik mijn parkeerplek. Ik keek strak voor me uit en was me ondertussen aan het beraden hoe ik mijn kinderen enige vorm van dankbaarheid kon bijbrengen.

‘KIJK UIT!’ hoorde ik mijn zoon naast me opeens gillen. In een flits zag ik een paar achteruitrijdlampen op me af komen en ik stampte op de rem. De persoon van de achteruitrijdlampen deed hetzelfde en gelukkig ging het op een haar na goed. Ik zuchtte opgelucht en liet de preek van mijn zoon gelaten over me heen komen.
‘Had je bijna weer een nieuwe auto kunnen kopen hé?!’ sprak hij me belerend toe. ‘Daar kan ik niks aan doen, verdedigde ik me, ‘die malloot kwam achteruit zetten dat is mijn schuld niet.’
Terwijl ik de auto weer in beweging bracht twijfelde ikzelf nog het hardst aan mijn uitspraak. Want als ik niet zo gefrustreerd achter het stuur had gezeten, had ik veel meer oog voor mijn omgeving gehad en die oplichtende achteruitrijdlampen ruimschoots van te voren aan zien komen. Het was dan verkeerstechnisch niet mijn schuld geweest als het fout was gegaan maar ik was er gewoon met mijn kop niet bij. En dat om een paar van die onbenullige toetjes…