(Waarschuwing: Dit is sarcastisch bedoeld, dus lezen met een knipoog…;) )

Groot nieuws! Zijn jullie al op de hoogte van het feit dat baby’s tot ongeveer een jaar níet kunnen lopen? Ja, het is werkelijk! Oh, wisten jullie dat al? Jeetje, ik had toch heel sterk het idee dat veel mensen denken dat baby’s na hun geboorte direct op hun benen kunnen staan. Dat maak ik in elk geval op uit het gegeven dat sommige mensen zo’n gruwelijke hekel hebben aan al die kinderwagens in bussen en winkelcentra, voortgeduwd door een moeder die even zo nodig moet shoppen. Want ja, het is toch te zot voor woorden, zo’n moeke, die geen auto heeft, omdat manlief ermee naar het werk is – en dus afhankelijk is van het openbaar vervoer -, desondanks toch per se haar pasgeboren baby mee naar buiten wil slepen. Wat denkt ze wel, daar heeft ze toch helemaal geen recht op!  

Dus nemen we gewoon een sprintje pal voor haar wandelwagen als we nog even snel ergens naar binnen willen hollen, zodat we net doen alsof haar kind(erwagen) niet bestaat. Ja, zo’n theemuts loopt toch alleen maar in de weg? En als moeke vervolgens daardoor per ongeluk tegen onze scheenbenen aanrijdt, dan schelden we haar gewoon de huid vol. Hatsiekadee, opgelost. Tevens zullen we toch echt niet de trap nemen, hoor. Welnee, we nemen de lift, dat gunnen we dat mens toch niet, wat denkt ze wel. Zíj neemt maar die trap – met kinderwagen en al – want wij kunnen niet lopen. En als we wél de trap nemen, lopen we toch gewoon lekker over het vlakke gedeelte dat voor rolstoelen en kinderwagens is gemaakt, veel eenvoudiger. En als we zien dat madam er met haar dreumeswagen vanaf wil, dan wacht ze maar even. Tsja, ze kan haar lieftallige baby toch zeker ook wel in haar handtas meenemen?

Waarom neemt ze in hemelsnaam überhaupt het openbaar vervoer? Een schande. We gaan haar toch echt niet helpen hoor, al breekt het zweet haar uit, zeulend met een baby in haar linkerarm, trachtend haar Bugaboo in te klappen met de andere arm, terwijl ze ondertussen de buschauffeur betaalt. Wordt ze sterk van. En whoehahaha, we liggen in de kreukels als ze nog net niet de tijd krijgt om zich even ergens aan vast te houden, zodat ze met een smak op die modderige vloer van de bus belandt.

Evenzo kun je ons opvegen wanneer we haar zien worstelen met haar buggy tussen al die smalle winkelpaadjes. Kan ze geen kant op; compleet klem tussen die stellingen. Gna gna gna. En we grinniken wanneer ze niet naar de tweede etage kan omdat er geen lift is, in een winkel waar nota bene op de desbetreffende etage de babyartikelen te vinden zijn! Minstens zo leuk vinden we een mams die met haar babytweeling niet eens een winkel in kán omdat de ingang te smal is voor haar twee meter brede wagen! Arm mens!

Maar hé, staan we potjandorie in de Blokker nét naar een paar mooie glazen te koekeloeren, dan moet madam joggingbroek er zo nodig door. We gaan dan toch echt geen stap opzij zetten hoor, wie denkt zij wel dat ze is? Dat gaat zomaar niet, ze keert maar gewoon om! En het zal ons een worst wezen dat daarbij het risico bestaat dat ze met haar wagentje alle op elkaar gestapelde kopjes omkiepert. Net goed!

Tja, had ze maar gewoon thuis moeten blijven nietwaar? Want zeg nou zelf, ze zijn toch vreselijk egoïstisch, die moeders met kinderkoetsen? En dat geldt toch zeker ook voor die kreupels in rolstoelen? Ze hebben al allerlei aanpassingen in hun huis, en dan willen ze dat óók nog in winkelcentra en dierenparken, want ze moeten zo nodig frisse lucht! Nee joh, ben je mal, die rondrijdende types in die fauteuils op wielen, ze zijn gewoon te lui om te lopen. En die moeders met hun snurkende, pasgeboren baby’tjes in hun Rolls Royce bedje? Zij zijn gewoon te vadsig om achter hun hummel aan te hollen.

Ze moeten maar gewoon kunnen lopen, hoor. Alléén mensen en pasgeborenen die zich gangbaar kunnen voortbewegen, en dus niet met hun goederen in de weg staan, hebben het recht om naar buiten te mogen op een tijdstip wanneer zij dat willen. En als Meneer Invalide of Mevrouw Huismiep daar ook maar íets over te mopperen heeft, dan is het gewoon dikke pech.