Tegenwoordig, als ik overdag aan de telefoon zit, heb ik een echo… Elk laatste en soms de laatste twee worden van m’n zin hoor ik ergens achter me nog een keer vallen…
Daar zit ze dan… Ze is nu niet meer alleen mijn evenbeeld in miniformaat, ze is ook nog eens mijn herhaling geworden!
Trots begint ze te schateren van het lachen als ze ziet dat ik mijn lach probeer in te houden bij het serieuze telefoongesprek…
Gelukkig doe ik het ergens nog wel goed, want tot nu toe zijn er nog niet echt scheldwoorden voorbij gekomen, ondanks de heel ingetogen “sjips” en “verdorie” op het moment dat je je teen voor de zoveelste keer tegen de tafelpoot stoot en het liefst wat ziektes of godslasterende woorden zou willen uitschreeuwen!
M’n meid kletst wat af de laatste tijd!
Sinds ze naar de peuterspeelzaal gaat, gaat het echt snel! Waar ik me eerst nog zorgen maakte of ze zich wel duidelijk zou kunnen maken tegenover de juffen, komt ze nu met woorden thuis waarvan ik dacht dat die nog te moeilijk voor haar waren…
 
Ze is hard aan het proberen hele zinnen te maken, maar de tussenwoordjes zijn toch nog een beetje te moeilijk om erbij te zeggen, dus vaak klinkt het als: “Mama, fiets *mompel*  kast *mompel* boem! Whahaha” als ze met haar fietsje expres tegen de kast aan rijd!
Ze is een echte grappenmaker en kan ook erg hard om zichzelf lachen! Al lachend probeert ze dan uit te leggen waarom het zo grappig is… Meestal begrijp ik de woorden niet, maar haar lichaamstaal spreekt dan boekdelen!
 
Het typische vind ik toch wel, en dat zie ik bij veel kinderen, dat zodra ze wat willen of moeten vragen, er ineens een heel zacht en verlegen stemmetje opkomt.. Net of ze zich schamen om wat te vragen. We zijn nu bezig met het leren vragen, en ook dat had ze vrij snel onder de knie!
 Als ze nu een snoepje wilt, zegt ze heel duidelijk: “mama vragen?”.
En als ik dan zeg dat ze het mag vragen, staat er ineens een klein, verlegen draaiend meisje voor me met een piepstemmetje dat zegt: “Mag ik…. floetie?”

Nu ben ik geen pushende moeder, dus ik laat het lekker allemaal op haar tempo komen…
Ze gaat wel praten wanneer ze er zelf aan toe is. Ik vind dat ik niet met een woordenboekje op schoot hoef te zitten en proberen moeilijke klanken uit dat kleine mondje te krijgen. Tot nu toe gaat het allemaal al zo snel. En over niet zo heel lang, zal ik nog vaak terug willen naar de tijd dat ze nog niet kon praten, want als ze maar een beetje op mij lijkt, kletst ze dan helemaal de oren van je hoofd!