Kloteleven Columns by Ingrid de Bruijn - Wat een kloteleven hebben wij eigenlijk verzucht San terwijl ze naast me neerploft op een bankje. We zitten in het zonnetje naar de hockeytraining van onze jongens te kijken. Haar gedachten zijn duidelijk ergens anders. Als ik nog eens op de wereld kom wil ik terugkomen als man, verzucht ze. Echt hoor, ik weet het zeker. Nooit meer als vrouw. Die ellende begon al toen ik een jaar of 13 was. Het was tijdens de wintersport dat ik voor de 1e keer ongesteld werd. Heel mijn bed onder het bloed. Fijn begin van de vakantie. En ook diverse keren daarna gebeurde het op momenten dat ik er absoluut niet op zat te wachten. Zoals die keer tijdens een gala. Ik in mijn mooie witte galajurk met een lekker ding en ja hoor. Ongesteld. En niet zo’n beetje ook. Ik durfde amper te gaan zitten. Bang als ik was om tijdens het opstaan zo’n enorme sloot bloed te verliezen dat mijn jurk terstond rood zou verkleuren en ik de afgang van het bal zou worden. En nog steeds. Iedere keer als ik weg moet, een feestje heb, op vakantie ga of weet ik veel wat ben ik ongesteld of word ik het. Ook al staat het nog lang niet in de planning. Het lijkt wel alsof mijn lichaam het weet. Soms is het net dat op het moment dat ik mijn koffer klaar zet er een soort alarmbel afgaat in mijn lijf. Joehoe, opletten, deze dame gaat een paar dagen weg. Misschien een goed plan om roet in het eten te gooien, of beter gezegd bloed in de broek. Daarbij barst ik altijd van de pijn in mijn hoofd, heb ik enorme pijn in mijn buik. Het lijkt op een bevalling, alleen dan niet iedere maand van een kind maar van een enorme berg zooi, waar ik absoluut niet op zit te wachten. Het is om stapel gestoord van te worden. En die mannen hebben nergens last van. Dat is toch niet eerlijk. Lig ik weer eens krom van de pijn in mijn bed, dan gaat mijn man gezellig een avondje tennissen. Dat klopt niet. Dus mocht ik nog een keer op de wereld komen dan kom ik als man. Dan kan ik mijn vriendin, verloofde, vrouw eens per maand verwennen met een kruikje, kopje thee en heel veel liefde. Om al het leed dat ik in mijn vorige leven heb gehad een heel klein beetje te verzachten. Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
jah dat is dan wel zo en ben het zeker met je eens. Maar mannen kunnen niet meemaken wat wij meemaken. Het is toch het mooiste wat er is om te voelen en te ervaren hoe het is om een kindje in je te hebben groeien. En voor heel veel mammas hoe het is om een kindje groot te zien worden van jouw melk. En dit zullen mannen dus nooit kunnen ervaren. Dus wat dat aangaat zijn we wel weer een beetje bevoorrecht op de man! houdt niet in dat het iedere maand weer strontvervelend is hoor!
Menstruatie kan inderdaad akelig zijn! Ben wel blij om te ervaren hoe het is maar ben nu nog blijer dat ik door de spiraal niet meer menstrueer, met name de menstruatie pijn. Alle pijn en omgemaken worden dan wel weer goed gemaakt door het krijgen van kinderen
ja wat betreft heb je helemaal gelijk ik huilde net zo hard mee toen mijn meiden voor het eerst ongesteld waren .het is en blijft een ramp. wie dat uitgevonden heeft is niet wijs alleen ongesteld worden als je kinderen wil dat is toch genoeg. Kijk ik heb makkelijk praten mijn baarmoeder is eruit dus ja al maanden geen klachten meer heerlijk. maar ja dat is geen optie. ik zou wel voor zo buisje gaan waar je 5 jaar lang niet ongesteld wordt. heel veel sterkte maar probeer wel te genieten van de andere dingen in het leven
