Het is prachtig weer. We besluiten om ’s morgens naar het park te gaan om langs oude spullen te struinen. De kinderen mogen ieder wat geld meenemen om zelf iets te kopen.
Volg goede moed en goede zin stappen we op onze fietsen. Hoe dichter we bij het park komen hoe drukker het wordt. Dit is niet alleen te merken aan het drukke verkeer, maar zeker ook aan de reacties die Thom geeft.
“Help, waar moet ik heen?” Schreeuwend:”Welke kant op papa, ik weet het niet meer, hoor!” Hij lijkt de drukke en chaotische verkeerssituatie niet te overzien.
Aangekomen bij het park parkeren we onze fietsen bij het nabij gelegen voetbalstadion.
Thom loopt zenuwachtig rond zijn fiets, hij is erg gespannen. Ik voel zijn spanning, maar besluit dit te negeren. Het moet immers een gezellige dag worden.
Al bij de eerste kraampjes raakt Thom in paniek “Wat is het druk” “De mensen lopen allemaal tegen mij aan, kunnen ze niet uitkijken!” Als Bas hem attendeert op mooie autootjes die hij mag kopen, gaat er iets in Thom op slot. In paniek roept hij “ Ik kan niet kiezen, ik kan niet kiezen, het zijn er te veel” Vervolgens blijft hij boos, klaagt over de drukte en het warme weer.

Ik voel de tweestrijd in mezelf; ik wil de gevoelens van Thom begrijpen maar zie tegelijkertijd ook het plezier in de oogjes van Britt. Waar kies ik voor; Thom z’n rust gunnen of Britt haar plezier ontnemen? Een onmogelijke keus. Bas stelt voor om met Thom naar huis te gaan zodat ik met Britt kan blijven. Ik wil dit niet; we zouden toch met z’n vieren koninginnedag doorbrengen? Egoïstisch? Misschien wel, misschien ook niet.
We besluiten door te lopen richting de draaimolen, daar is het wat rustiger. In de draaimolen kan Thom zich even ontspannen. Hij kiest een fiets waar hij zijn frustraties op afreageert door heel hard in het rond te trappen. Na deze rit belanden we weer in dezelfde mensenmassa, geen ontkomen meer aan…We banen onszelf, na een half uur, een weg naar onze fietsen. Britt vindt het goed, ze past zich aan, 5 jaar en daar al toe in staat, ik heb tranen in mijn ogen
Een verklaring voor het gedrag van Thom kan ik makkelijk geven; het is te druk, onoverzichtelijk, onveilig, te veel..Mijn gevoel reageert echter niet zo begripvol; Waarom? Waarom lukt het hem nou niet om zich even aan te passen? Niet alles draait om hem! Ik voel me teleurgesteld en verdrietig, maar meteen ook weer schuldig dat ik deze gedachtes heb.
O, wat baal ik soms van mezelf.

We fietsen naar de Albert Heijn om drinken te kopen. De kinderen duiken de speelruimte in. Het is hier rustig op deze Koninginnedag. Waarschijnlijk zijn alle kinderen op het park.
We horen Thom luidkeels lachen. Hier voelt hij zich veilig. Er komt een glimlach op onze gezichten en we delen dezelfde gedachte; volgend jaar brengen we onze koninginnedag door bij de Albert Heijn!

Ik ben Monique, getrouwd met Bas en moeder van Thom van 12 en Britt van 9.
Thom is een hooggevoelig kind. Dit maakt hem bijzonder, maar dit maakt ook dat het leven voor hem met hindernissen gepaard gaat die hij steeds weer moet overwinnen. Hij is erg gevoelig voor prikkels van buiten af en reageert hier op een bepaalde manier op.