Ik ben gezegend met drie prachtige en gezonde jongens met echte jongenskwalen. Ik hou van mijn jongens maar soms wil ik ze ook gewoon lekker achter het behang plakken. Het meeste opruim- en schoonmaak werk dat ik dagelijks in huis verricht, wordt minimaal 60% door hen veroorzaakt. Mijn jongens zijn ondernemend en maken ook de nodige troep in huis. Troep maken is leuk, maar het opruimen ervan is een dagelijkse strijd wat vaak gepaard gaat met geschreeuw en gehuil. Het is namelijk nooit eerlijk dat zij iedere dag moeten opruimen. De eigen troep opruimen is een hels karwei hier in huis. Als het aan hen ligt blijft de kamer gewoon in een rommelige staat. Zo is tenslotte alles binnen handbereik, gewoon op de vloer.

Mijn jongens vergeten geregeld dat zij om de zoveel dagen schone kleren aan moeten. Dat moet wel het geval zijn, want anders zouden ze hun vuile kleren netjes in de wasmand doen zodat deze gewassen kunnen worden. In plaats daarvan laten zij het liever overal in hun kamer stof vergaren; onder het bed, aan de kapstok, in de speelgoedmand en als het tegenzit vind ik ze ook in de kledingkast terug. Dus eigenlijk overal, behalve in de wasmand waar het daadwerkelijk hoort. En dan die stinkende sokken. Wat een lucht kan er aan een paar sokken hangen. Deze ook gewoon lekker in de kamer laten en gezellig met z’n allen die vieze geur inademen. Daar hebben mijn jongens totaal geen last van.

Op de markt sta ik nog net niet bekend als de ‘sokkenvrouw’. Er gaat geen maand voorbij dat ik niet meerdere malen sokken moet (ja echt, móét) kopen. Hoe mijn jongens het voor elkaar krijgen is voor mij alsnog een raadsel. Binnen enkele dagen is een nieuw paar sokken voorzien van zeer opvallende gaten waarbij meestal de grote tenen eruit steken. Vervolgens krijg ik de volgende ochtend te horen: ‘Mama, ik heb sokken nodig.’ Of: ‘Mama, heb je andere sokken voor mij?’ Natuurlijk heeft deze ‘sokkenvrouw’ een nieuw paar sok want ik kan tenslotte op ieder moment van de dag sokken uit mijn mouwen toveren.

De opruimstrijd heb je natuurlijk zowel bij jongens als bij meisjes. Maar het wc-probleem is toch wel echt typisch jongens. Als je niet kunt richten ga dan voor het gemak rustig op de wc-bril zitten. Jongens plassen staand, dat hoort bij hen en zal altijd zo blijven, wordt mij vaak meegedeeld. Dat snap ik wel, maar kom op. Dat ze staand plassen vind ik niet erg, maar dat na een plasbeurt zowel de rand van de wc als de muur en het vloer onder de urine zitten gaat er bij mij niet in. Soms heb ik werkelijk een plasje naast de toiletpot, om dan nog maar te zwijgen over de geur die daardoor ontstaat. Ik heb geprobeerd ze aan te leren om zittend te plassen, maar dan gaat het een paar dagen goed en vervolgens tref ik weer een plasje naast de toiletpot. Zittend plassen zit blijkbaar niet in hun natuur maar het richten moet toch wel goed komen?

Nu we het toch over toiletbezoekjes hebben: wat doen kinderen eigenlijk met wc-papier? Het aantal wc-rollen dat wij wekelijks verbruiken is echt absurd. Hier in huis kun je nooit, maar dan ook echt nooit een teveel aan wc-papier hebben.

En voor het gemak zal ik maar niet over het voetballen in huis beginnen, wat uiteraard niet van mama mag maar wat mijn jongens wel dagelijks gewoon doen. En dan papa ook nog gezellig mee doen. Fijn is het hé, wanneer papa aan de kant van mama staat.