Met 26 weken en 6 dagen zwangerschap werd ik opgenomen. Ik had de avond ervoor bloedverlies gehad en krampen. Maar ik was toch gewoon gaan slapen en de dag erna gaan werken. Op mijn werk ging het mis. Mijn baas heeft me naar de verloskundige gebracht en zij stuurde mij na onderzoek door naar het ziekenhuis. Daar heeft de gynaecoloog mij eveneens onderzocht en die besloot mij op te nemen vanwege vroegtijdige weeënactiviteit. Hier baalde ik enorm van, maar eigenlijk vooral omdat ik die avond een basketbalwedstrijd had van mijn werk. Natuurlijk ook omdat ik weer aan de weeënremmers moest liggen, de tweede keer al. Mijn zoontje is vijf jaar eerder ook te vroeg geboren, nadat ik uiteindelijk drie weken aan de weeënremmers heb gelegen. Hij kwam al met ruim 34 weken ter wereld. Omdat ik wist wat me allemaal te wachten stond was het eigenlijk een kwestie van je aan de situatie overgeven. En natuurlijk baal je ervan, ik heb dan ook de nodige traantjes gelaten. Maar uiteindelijk weet je dat dit het beste is voor je kindje, en dan heb je je maar aan te passen.
Na de laatste controle bij de gynaecoloog kreeg ik nog een groot compliment: volgens hem was het een moeilijke en zware opgave dat ik moeiteloos heb doorstaan (hij moest eens weten).

LUMC, Leiden, 2 december 2008

Wekenlang heb ik in het ziekenhuis aan de weeënremmers gelegen omdat de baby er al uit wilde. Ik had een onregelmatige CTG-scan (hartfilmpje en weeënactiviteit). Omdat ik nog geen 32 weken zwanger was, werd ik overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis. Best heftig om al puffend in een ambulance overgeplaatst te worden, inclusief alle verzamelde troepjes (hoeveel verzamelt een mens in het ziekenhuis in bijna vijf weken tijd? Heel veel kan ik je zeggen!) Daar aangekomen werd ik direct op een verloskamer geplaatst. Uiteindelijk werd besloten om de spuit weeënremmers niet meer te vervangen, maar hiermee te stoppen. Ik lig hier goed, dacht ik, alles is aanwezig en speciaal gericht op vroeggeboren kindjes. Vanaf 16:00 uur geen remmers meer…

Diezelfde dag nog komen de weeën regelmatig, om de vier (!) minuten (daar kom ik later nog op terug). Maarten & Finn zijn nog langsgekomen. Ik zou Maarten bellen als de weeën erger werden, want om nou de hele avond te gaan zitten wachten…
Later op de avond werd ik aan het CTG-apparaat gezet. Het laat activiteiten zien, maar ontsluiting laat op zich wachten. En wachten. En wachten. Zo eindigde ik de dag, in een onderzoekskamer op de verlosafdeling.

LUMC, Leiden 3 december 2008
Nog niet bevallen, wel een beetje kunnen slapen, op een níeuw bed, als éérste patiënt! Wederom weer aan het CTG-apparaat, geeft weer (of nog steeds) om de vier minuten aan. Bah, de ontsluiting is nog steeds opmerkelijk laag. Later in de ochtend ben ik overgeplaatst naar de afdeling, dan kunnen ze de verloskamer gebruiken voor iemand anders. Op de afdeling kom ik op een tweepersoonskamer. Op het bed naast me ligt een medezwangere. De hele dag houdt het aan, om de vier minuten, de ontsluiting bleef hetzelfde. 
Weer een CTG-scan gemaakt, duidelijke activiteit, maar eigenlijk gebeurt er niets (noem weeën maar niets…) ’s Avonds kreeg ik bezoek en het was gezellig. Tussendoor maar genoteerd op welke tijdstippen ik mijn weeën voelde en hoe lang het aanhield…Ik bleef aan de gang. Tegen 23.30 uur maar het licht uitgedaan, om nog wat proberen te slapen.

LUMC, Leiden 4 december 2008
Om 1.00 uur word ik wakker van de pijn, ik voel direct dat dit anders voelt dan voordat ik ging slapen, dat is niet prettig. Ik ga plassen en val weer in slaap.
Om vier uur (let op!) word ik weer wakker en besluit om toch maar de verpleging te bellen, want als het veranderde moest ik dat laten weten. Inderdaad, dit is sneller en heftiger dan voorheen.
De zuster komt naast mijn bed zitten en legt haar hand op mijn inmiddels keiharde buik. Ze voelt elke wee mee. Ze haalt de dienstdoende arts erbij en er wordt weer gekeken naar ontsluiting. Hé, een ruime centimeter!
Zou het nu dan toch?
Eerst maar eens aan het CTG-apparaat en dan zien we tot onze grote schrik dat de weeën vrij heftig zijn! Op de scan is ook te zien dat de baby vrij heftige reacties op mijn weeën heeft. Dat is niet goed!
Het is een paar minuten voor zes als de gynaecoloog erbij komt, hij is uit zijn bed gehaald en op zijn fiets gesprongen. Hij vraagt hoe ik mij voel: ‘Ik voel me fántástisch, nog nooit zo goed gevoeld!’ antwoord ik cynisch. Ja, stomme vraag, dito antwoord.
De gynaecoloog voelt ook nog of ik ontsluiting heb en jawel, zowaar twee centimeter, maar het gaat te langzaam. De baby heeft het niet meer fijn daar binnen en wil (nee, móet) er nu toch echt uit! ‘Bel je partner maar dat hij zo snel mogelijk hierheen komt,’ zei de gynaecoloog. 
Dus ik bel mijn nog nietsvermoedende slapende ventje op en beveel hem om als de sodemieter naar me toe te komen. Het is 6.00 uur…

Ik word ondertussen naar de verloskamer gereden en moet op een ander bed gaan liggen. Daar wordt een katheter ingebracht. Ook krijg ik alvast een infuus (de zoveelste, ik heb alleen mijn linkerpols nog om te gebruiken). De gynaecoloog komt ondertussen vragen waar mijn partner blijft, want in plaats van vliezen breken en de bevalling af te wachten is het plan veranderd in een keizersnede, en wel met grote spoed!
Maarten komt binnen en krijgt van mij direct de volle laag. Het is zíjn schuld, ik haat hem, ik doe dit nóóit meer en hij moet er maar gelijk een knoop in laten zetten, want ik ben het spuugzat (arm joch, komt net uit zijn warme bedje, dacht lekker te gaan werken maar moest halsoverkop naar het ziekenhuis racen. En dan krijgt hij ook nog eens de volle laag van mij…ja, sorry schat!)

Ik word met spoed weer op een gewoon bed gemikt en we racen door de gang, richting de liften, op naar verdieping J4 (ja, ja, daar is die 4 weer!), naar de operatiekamer.