‘Mama het lukt niet!’
Zoals regelmatig staat mijn dochter met een pruillip en bijna stampvoetend voor me. Het probleem is, zoals meestal, niet bepaald een gevalletje “code rood”. Integendeel, als ze even iets beter haar best doet dan zal het haar zeker lukken om…haar sokken goed aan te krijgen of de knoop van haar broek dicht te doen of dat zakje chips los te krijgen of… Gemakzucht is het woord wat past bij het door haarzelf uitvergrote probleem. Ze wil even piepen, ze heeft geen zin om haar best te doen en heeft besloten dat mama het probleem wel even voor haar zal oplossen.

Maar dat is mama niet van plan. Ik wil niet dat mijn dochter leert dat al haar problemen wel even door iemand anders opgelost zullen worden, ik wil dat ze leert dat ze alles zelf kan als ze maar wil en haar schouders eronder zet. Dit tot grote ergernis van mijn dochter zelf die er hele andere ideeën op nahoudt. Mijn ervaring is dat het niet helpt als ik simpelweg zeg dat ze het zelf maar moet doen want dan blijft ze, desnoods uren lang, achter me aan lopen en stampvoeten…Hier helpt alleen de uitgebreide, omslachtige oplossing.

‘Mama het lukt niet!’
Met een vriendelijke glimlach kijk ik om en vraag: ‘Wat lukt er niet?’
‘Mijn sok zit niet goed, kijk maar.’
Ik buk en inspecteer de sok en constateer dat ze gelijk heeft. ‘Hij zit inderdaad niet goed, de hak zit op de bovenkant van je voet, je moet hem even recht draaien.’
‘Maar dat lukt niet, hij wil niet.’
Ik glimlach en kijk mijn dochter poeslief aan terwijl ik zeg: ‘Misschien als je even gaat zitten, dan lukt het vast wel en anders dan doe je, je sok gewoon eerst weer helemaal uit en trek je hem opnieuw aan…’
‘Nouhou mama, jij moet helpen, mij lukt het niet.’
Ik trek een moeilijk gezicht en laat haar weten: ‘Maar als het jou niet lukt, dan lukt het mama zeker niet dan moeten we de sokken maar helemaal uittrekken en met blote voeten in de laarzen.’
‘Neehee mama, dat wil ik niet, jij doet flauw.’
Ik draai me om en loop naar de buitendeur terwijl ik over mijn schouder laat weten: ‘Nou als het echt niet lukt om die sokken goed te krijgen dan blijf maar gewoon binnen, dan gaat mama wel alleen de beestjes voeren.’
Nog net voor ik de deur achter me dichttrek hoor ik mijn dochter luidkeels protesteren en nogmaals roepen dat ik flauw ben. Tja, zo jong en nu al zoveel mensenkennis, dat belooft wat voor de toekomst.

Terwijl ik met een voerschep graan door de tuin loop hoor ik de buitendeur dichtslaan. Mijn dochter komt enthousiast aanrennen terwijl ze roept: ‘Mama, ik heb mijn sokken aan en mijn laarzen ook, nu mag ik de beestjes voeren hè?!’
Ik glimlach zelfingenomen en terwijl ik mijn dochter een compliment en de voerschep overhandig geef ik mezelf een schouderklopje. Het kost even wat moeite en het nodige geduld maar met een beetje geluk leert mijn dochter op deze manier wel om haar eigen problemen op te lossen of op zijn minst om het te proberen.