Lieve mensen, ik ben zoekende. En wel naar een antwoord op de vraag hoe het mijn kindertjes lukt om bij tijd en wijle het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Een antwoord hierop lijkt makkelijk te vinden, maar ik ben een sloddervos en dus kan het soms even duren. Dit zo opschrijvende, realiseer ik me dat mijn kinderen die karaktertrek dus niet van een vreemde hebben alhoewel bij hun de kans aanwezig is dat ze eroverheen groeien. Maar goed, dit is even een zijstraat waar ik maar beter niet verder op in kan gaan op dit moment want slingeren moet ik hier in huis toch al regelmatig doen. Nee…dit heeft niets te maken met iets te diep in het glaasje gekeken hebben, laat ik de kenners onder jullie hiermee maar gelijk de mond snoeren. Waar het wél om gaat is het navolgende.

Het mogen opvoeden van kinderen staat ongeveer gelijk aan het hebben van behoorlijk wat speelgoed in ons geval en daar is niks mis mee want ze kunnen zich er goed mee vermaken. En eerlijk is eerlijk: als zij andere vermakelijkheden dan hun moeder ter beschikking hebben, ontslaat mij dat regelmatig van boekjes lezen, spelletjes doen en liedjes zingen. Ik doe dat graag met ze, maar ook een moeder vindt het heerlijk om de tijd aan zichzelf te hebben nietwaar? Uitzonderingen, met alle respect, daargelaten. Maar, het wordt een ander verhaal als je voor de zoveelste keer struikelt en dreigt uit te glijden over poppen hier, autootjes daar en meer van dit soort kleinoodjes.

Onlangs heb ik zelf maar weer eens de handen uit de mouwen gestoken en het zag er weer keurig uit, al zeg ik het zelf. Ook de kinderen vonden dat mijn inspanning een prettiger aanzicht had opgeleverd dan de totale woestenij aan speelgoed, waardoor ze zelf door de bomen het bos niet meer konden zien. Het ijzer moet je smeden als het heet is, dus dan gaat deze mama weer een gesprekje met ze aan. Uit ervaring weet ik inmiddels dat ze op dat soort momenten zeer ontvankelijk zijn voor mijn argumenten waarom het handiger is het wat opgeruimder te houden. En wat ze zelf als direct voordeel ervaren: ze treffen, als bij toverslag, verloren gewaande spulletjes aan. Na het beloven van veel beterschap, dikke knuffels en welgemeende dankjewelletjes kunnen we er dan weer even tegen. Wel heb ik daarna altijd even de neiging mijn pedagogisch verantwoorde preekje vast te leggen op cd, maar ik ben bang dat het apparaat er sneller door slijt gezien de benodigde gebruiksfrequentie. En ja, ik weet dat de kracht ‘m zit in de herhaling en de herhaling en de herhaling en de herhaling en de herhaling en de herhaling en de herhaling en de herhaling….en de herhaling. En niet te vergeten: de herhaling. Zo…zijn jullie deze geschreven herhaalde herhalingen al beu?

Vandaag was ik de praktische kant ervan in ieder geval even goed zat en viel ik uit mijn rol van repeterende breuk. Het moge duidelijk zijn dat een goed gesprek er niet inzat en dus heb ik ze even haarfijn gemeld waar ik vond dat het op stond. Vervolgens heb ik ze naar bed gestuurd en…ze daar natuurlijk verteld dat ik áltijd van ze hou, hoe blij ik met ze ben en ze lekker geknuffeld. Want hoe vaak ik dát ook moet herhalen, genoeg zal ik daar nóóit van krijgen. Ze zijn m’n dotjes, m’n vlees en bloed, m’n heerlijke wezentjes. En ik vind het geweldig om dingen met ze te bespreken en te overleggen. Maar op enig moment ben ik klaar met de soms oever- en resultaatloze communicatie met m’n helden. Wat moet gebeuren, moet gebeuren. Dan maar een monoloog. En antwoorden? Niet gewenst. Nu wel,want ik had immers een prangende vraag en ’t antwoord hierop inmiddels voorhanden: mama is ook maar een mens.

Door: Anne