Ik ben moeder van 3 jongens. Het schijnt een zege te zijn, maar ik ervaar het regelmatig als een hel. Ik denk dat ik liever meisjes had gehad. Die zijn zo schattig met popjes en potjes en pannetjes. Die bekijken liever madeliefjes in het gras. Jongens daarintegen, rennen liever gillend over die bewuste madeliefjes met een “kettingzaag” of “pistool”. Oergeluiden uitbrengend die in de nacht nog wel eens je diepste angsten kunnen aanboren. Mijn jongens zijn van die jongens die bijvoorbeeld niet alleen de madeliefjes, maar ook de pas in knop staande bosjes en het openbare plantsoen tot moes te verwoesten. Ik probeer al 3 jaar mijn tuin op te vrolijken met potten en leuke bloemen. Tevergeefs. Heel verdrietig word ik er van. Het mag helaas niet zo zijn, want bloemen die horen in een “soep” van regenwater, zand en grond. Dat kleurt zo leuk.
(Die blauwe plek op je billen ook  )

In mijn ogen zijn meisjes op een andere manier vindingrijk. De meisjes die ik ken, die doen liever hun moeder of andere grote vrouwen na. In plaats van met een pak stiften door het huis te rennen en ondertussen even de nieuwe salontafel en het pas gereinigde bankstel te voorzien van nieuwe kunstwerken, rennen meisjes liever door het huis met een sopje en een doekje. Ook zien meisjes, het WC papier waarschijnlijk niet als papier-maché. Die gebruiken vast waarvoor het bedoeld is. Aldanniet om hun snot er mee te verwijderen. Bij jongens beland dat meestal gewoon op de mouw van hun shirt, blouse of trui. Als meisjes het niet gebruiken waar voor het bedoelt is. Maken ze er vast onschuldige luiers of maandverbandjes van, voor hun pop of barbies. Mijn kerels weten het regelmatig te presteren om de hele rol, of 2 of 3, om te toveren in een plakkerige substantie tegen de muur of stortbak. Al dan niet in het toilet. De gang is tegenwoordig ook een kunstgalerie. Ze maken het dan wel eerst nat IN IN de WC. Want ja, de rol is meestal in de buurt van de WC. En water en papier, Ja.. Dat word een leuk papje. 

Laatst nog, zat er zo’n vage witte massa van WC-papier tegen de voordeur aan. En dan krijg je, toevallig, bijvoorbeeld iemand die komt “bedelen” of je iets probeert te verkopen. In dat laatste geval, spiegel ik de vraag meteen terug en vraag ik meteen of ze 3 jongens willen kopen. Bij het aanblik van de voordeur, mijn kinderen of de gang, weigeren ze meteen. Ze rennen nog net niet van het pad af. Heel vreemd. Mijn jongens zien er zo leuk uit. Niets lelijks aan ofzo. 

Soms lukt het me niet om pedagogisch te blijven en als ik al voor de 25e keer, hetzelfde heb moeten zeggen in een tijdsbestek van 2 dagen. Dan verlies ik heel simpel mijn geduld. (volgens mij ben ik dan heel geduldig) Voor mijn gevoel ben ik dan ook echt boos, en als ik ze voor iets heb gestraft rennen ze gillend en achter elkaar door het huis heen. Vooral die 2 kleinste. Ook zo erg: meestal lachend. Alsof ze scheit aan me hebben. Mijn gedachtes: Tja, moeders overwicht weer.
 

En vaak hoor ik mezelf hardop denken, waar was je in die paar minuten in godsnaam dat ze dat geflikt hebben? Antwoord: Je was de andere chaos aan het probeer te herstellen die ze veroorzaakt hadden. Bijvoorbeeld die van het eten. Want ondanks dat ze alle 3 vreten als jongens in de pubertijd en ik daar wat de rest van Nederland betrefd best heel trots op mag zijn. Hier word door 2 bepaalde figuren de boter, pindakaas en pasta(saus) gezien als kunstzinnig object om mee te schilderen. Op de tafel! En of je er nou bij zit of niet. Dat boeit ze weinig, volgens mij is de uitdaging dan juist groter, want dan moet het “zo snel mogelijk” gebeuren. Die kop die dan word opgezet, met de blik van overwinning is onbetaalbaar, maar goed. Ik moet consequent blijven hè. Geef mijn kinderen vooral niet 1 vinger, dan pakken ze ze allemaal inclusief je ledematen die er aan vast zitten.
 

Ze weten dondersgoed dat ze fout zijn hoor, daar ligt het niet aan. Ik ben ook regelrecht consequent in straffen. Het feit dat ze het gewoon doen, ik kan er niet onder uit. Tja, afspiegeling van de ouders hè!? (vooral de klemtoon op dat laatste woord: Hè ) Ik hoor het mensen vaak zeggen. De appel valt niet ver van de boom. Ook zo’n goede. Wat betreft: Mijn man, ja dat is een boom. Van een kerel. Zo 1 van bijna 2.00 meter groot en 1.50 meter breed. Laatst nog met touwtrekken gewonnen van een andere pappa op school. Wat vonden ze dat stoer. Het testosteron was hier nog 3 dagen te ruiken in huis. Als rubber op een willekeurig circuit.
 

Ik weet het. Ik moet een gegeven paard niet in de bek kijken. Ik mag blij wezen dat ik 3 gezonde kinderen heb. Alhoewel ik me soms afvraag of ze in geestelijke toestand dat ook nog waar kunnen maken. Moet ik alvast een celletje reserveren voor ze de leeftijd van richting 16 gaan naderen? Ik hou van mijn kerels en het is een godsgeschenk dat ze zo slim zijn. Alhoewel de mevrouw, ik momenteel in kwestie, die de rommel op mag ruimen dat toch echt regelmatig anders voelt.

Misschien moet ik maar een huishoudster in dienst nemen. Als ze er voor betaald word, is hun gedrag en gevolg vast nog als nuttig te verklaren.